| |
Στον ποιητή
Στη μνήμη του Σίλερ
Πού είστε ’σεις οι αοιδοί της λευτεριάς και της ανδρείας.
Αιώνα — του σπαθιού και αίματος — αφέντη!
Στης γης το θρόνο έβαλες τον τραπεζίτη,
Και κήρυξες τον δήμιο, λεβέντη.
Το πόπολο φωνάζει “Δε θέλουμε τους ποιητές!”
Και αποχώρησαν οι ποιητές... Και έπαψαν να αναδίδουν λυρισμό.
Μα ποιός τώρα στον άνθρωπο θα υπενθυμίσει,
Τον υψηλό του τον προορισμό;
Να συγχωρήσεις τους τυφλούς, ω! καλλιτέχνη εμπνευσμένε,
Και να γυρίσεις!... Το πυρσό σου το μαγικό,
Σβησμένο από χέρι απερίσκεπτο,
Ν’ ανάψεις πάλι πάνω απ’ τον όχλο τραγικό.
Να οπλιστείς με κεραυνούς ουράνιους!
Να ανυψώσεις το κολασμένο πνεύμα μας σ’ όλη την επικράτεια,
Για να μπορεί ο άνθρωπος να παρακολουθεί
Την Ομορφιά, όχι με άψυχα σβησμένα μάτια.
Να ξεριζώσεις το σκοτωμό, την ιεροσυλία, απληστία,
Να αφαιρείς τα στέμματα απ’ τα προδοτικά κεφάλια,
Που τράβηξαν τον κόσμο απ’ το δρόμο της αγάπης,
Στου μίσους και της έχθρας τ’ ακρογιάλια.
Στα έργα, στα αισθήματα του κόσμου
Μόνο εσύ μπορείς να επιφέρεις το δεσμό της αρμονίας.
Μέσα στο στήθος σου είναι ο θρόνος της αλήθειας και ομορφιάς
Αδιάφθορε, διωγμένε ιερέα της καλλιτεχνίας!
Ν. Νεκράσοφ
[align=center]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
