| |
ΤΗΣ ΘΛΙΜΜΕΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΣ
Κλείστηκα στο καβούκι μου,
στρείδι που δεν ανοίγει.
Να μην αφήσω τίποτα
να έρθει ή να φύγει.
Έκλεισα και τα μάτια μου,
έκλεισα και τ’ αυτιά μου,
μήπως κρυφτώ απ’ τη θύελλα
που ξέσπασε βαθιά μου.
Έκλεισα την Κεκρόπορτα
του νου μου μ’ αλυσίδες.
Άμβλωσα κάποια όνειρα
και μερικές ελπίδες.
Στην ησυχία του στρειδιού
και στο βουβό βυθό μου,
ξανάζησα το διχασμό
των παθών και των ηθών μου.
Σε δυό κομμάτια τ’ όστρακο
της αποστείρωσής μου.
Ένα κομμάτι ηθικής
κι ένα απόγνωσής μου.
Μα ποιο είν’ το τίμιο φέρσιμο;
Φιλότιμο αντρίκιο.
Εκεί που παύει τ’ άδικο,
παύεται και το δίκιο!
Κι αν με διώκει η μοίρα μου
είναι γιατί το ξέρω
οτι δεν έχω, δυστυχώς,
τίποτα να προσφέρω
πέρα από την έκταση
του συναισθήματός μου
που με ξαναζωντάνεψε
και μέσα μου κι εκτός μου.
Κι ο εμπρηστής ο πόθος μου
να με παραμονεύει
στην απερισκεψία μου,
μα και στην κάθε σκέψη.
Σαν ιστορία από Άρλεκιν
δακρύβρεχτων σελίδων,
μια αγάπη άστεγη.
Αμνός εν μέσω λύκων,
και σαν αγριολούλουδο
που φύτρωσε στην πέτρα,
ανθίζει στην κακοκαιριά
κι αντέχει άλλη μια μέρα.
Σπάει και το φράγμα μέσα μου,
απ’ την επιθυμία
στην πιο κεφάτη θλίψη.
Στη θλιμμένη μου Ευθυμία…
Είναι αρετή ή αίρεση
η αγάπη τελοσπάντων,
δυό εραστών εγκέφαλων
και δυό άγνωστων σωμάτων;
Ή είναι κολαστήριο
ασύμμετρων ανθρώπων,
μες το καμίνι των ματιών
και των κοινών τους χνώτων;
Μια ουτοπία ενδόμυχη
που φτάνει ως το μεδούλι,
κάνει τους γκρίζους χρόνους μου
να φαίνονται πιο σκούροι,
με τα κουρέλια ρούχα τους.
Όνειρο πατσαβούρι…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
