| |
Τι κρίμα που 'ναι να θωρώ μπρός μου σαφή τον πόνο
κι αδιαφορία ολόγυρα να σπέρνει παγωνιά,
να μη λογιάζει άθρωπος τον πόνο του πλησίον
και να ζαρώνουν οι ψυχές στου τρόμου τη γωνιά.
Πολλές φορές ο άθρωπος καλιά 'ναι να σωπαίνει,
για δεν κατέχει ίντα σταυρό οι αθρώποι κουβαλούν
και για τ'αντέτι τσ'αθρωπιάς σκιας να καταλαβαίνει,
πως 'νοίγει με τα λόγια ντου πληγές που αιμοραγούν.
Πως να μπορέσω την χαρά στσ'αθρώπους να σκορπίσω να σύρω απ'τα σπλάχνα ντως
το βλάβος του καημού,
που 'χει ριζώσει και σαφή θλίψη γενοσποριάζει
και μέρα μέρα τσ'οδηγεί στο χείλος του γκρεμού.
Αμα λογάσαι ευαίστητος πάντα 'σαι νικημένος
και θα σε βρέχει αργά ταχιά τση θλίψης η βροχή
μα 'ναι καλλιά με δάκρυα τη ζήση να ξοδιάζεις,
παρά στον πόνο τ'αλλουνού να δείχνεις ανοχή...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
