| |
Μες στην ψυχή του φεγγαριού κυλά η λάβα του χρυσού
που σαν τρικυμία χύνεται στα πέρατα του σκοταδιού
και μάχεται με την καρδιά του το θλιμμένο και πικρό
που σέρνει τα αισθήματα στο σκοτεινό κρύο βυθό.
Στο φέγγισμα του βρυχάται γελαστά ο ωκεανός
και του δωρίζει τα αιώνια γλαυκά του κύματα
για να αστράφτει απάνω τους το ερωτικό του βλέμμα
που χαρίζει στα ακρογιάλια το χρυσαφένιο τους δέρμα.
Με μια του αναπνοή γεννάται του αηδονιού η ψυχή
που τις νύχτες στα ανθοκλάδια κοιτώντας τη λάμψη του
για τον έρωτα που αναβλύζει το κορμί του τραγουδεί,
που τον νιώθουν οι ερωτευμένοι και δίνουν ένα φιλί.
Μια στάλα του αγνή αρκεί για να ξεδιψάσει η γη,
ο πόλεμος να πάψει να είναι του χάρου η πηγή,
οι κάμποι να γιομίσουν με χαρωπούς ανθούς χρωματιστούς,
και οι άνθρωποι να μην φαντάζονται γύρω τους εχθρούς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
