| |
ΜΕΤΑ ΤΟ ΞΕΠΑΡΘΕΝΕΜΑ
Την παρθενιά, η Σεβαστή,
πριν λίγο, είχε χάσει,
και τώρα είν' γονατιστή
μπρος στο εικονοστάσι:
Βόηθησε, Παναγίτσα μου,
έγκυος να μη μείνω.
Σκέψου τα όσα τράβηξες
με κείνονε τον Κρίνο.
Ως η κοιλιά εφούσκωνε
- να το σκεφτώ δεν θέλω-
σε κυνηγούσ' ο Ιωσήφ
κραδαίνων το...σκαρπέλο.
Σίγουρα θα σε σκότωνε
αν τού ΄χες κάνει κόρη.
Στάθηκες όμως τυχερή
και τού 'κανες αγόρι.
Αυτά αν αναλογιστείς
θα λυπηθείς κι εμένα
φροντίζοντας να φαίνομαι
Παρθένα μου,..παρθένα
--------------
Η Σεβαστή βαθιά πονεί.
Αρχίνησε να κλαίει
και της εφάνει πως φωνή
ακούστηκε να λέει:
Κορίτσι μου, σε συμπονώ,
καθώς και 'σύ εμένα.
Θα κάνω ότι δύναμαι
να φαίνεσαι παρθένα
Σταμάτα, πια, τα κλάματα,
υπάρχουνε και...ράμματα.
Όταν σκέφτηκε το ράμμα
εσταμάτησε το κλάμα.
Έκαμ' ούτω εν τω άμα
η Παρθένος κι άλλο θάμα!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
