| |
Η ΠΟΡΦΥΡΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Και ξημέρωσε άνυδρη μέρα.
Ελπίδα δεν έβρεξε καμιά.
Το στάχυ της υπομονής μεγάλωσε.
Θέλει συντρίμμια και πόνο τούτος ο κόσμος,
για να αντρωθεί.
Η πολιτεία κείτεται νεκρή
κι οι άνθρωποι αλαφιασμένοι τρέχουν.
Η μεγαλόπνοη πολιτική,
με σύνεργα ντροπής, γεμίζει τον αέρα.
Λόγια βέβηλα πραγματογνωμόνων κι αγνωμόνων
με πύρωμα μεγίστης πονηριάς κι υπεροψίας.
Και ξημέρωσε δύσκολη μέρα,
με τα τύμπανα του θανάτου, να ηχούν χαρμόσυνα.
Ο ήλιος χάνεται σε μιαν ακόμη δύση.
Βραδιάζει…
Μα της συνείδησης ο άγρυπνος καημός
δεν έχει ησυχασμό.
Με βιαστικά τα βήματα, με νουθεσίες, προτροπές
μας έστησε καρτέρι η ελπίδα.
Κι εμείς που αναμέναμε καινούριο φως και χώμα,
με μια φωνή τρανή αναβοούμε:
Γοργόφτερη,
στου πόνου το ασημένιο πλέγμα,
ας μη λυγίσει η ψυχή,
μονάχα αντρειωμένη να πορεύεται,
ντυμένη την πορφύρα του ήλιου!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
