| |
| | Δε λυπάμαι |  | | | Ο πιο σοφός άνθρωπος είναι το δελφίνι. | | |
Δε λυπάμαι, δεν φωνάζω και δεν κλαίω…
Δεν ψέγω, δεν μεθάω και δεν βρίζω…
Δεν μιλώ πολύ, μα ούτε παραλέω,
Δεν παρατρώγω και δεν σαλιαρίζω…
Δεν είμαι του προβλήματος το σκέλος,
Δεν ψάχνω και δεν είμαι μέλος…
Δεν ροχαλίζω, τσόντες δεν κοιτώ,
Δεν χορηγώ, αλλά και δεν ζητώ…
Δεν νοιάζομαι, μα ούτε αμελώ,
Δεν είμαι τετραπέρατη, μα ούτε αγαθή…
Δεν καλοπιάνω και δεν προκαλώ,
Δεν γονατίζω και μένω ορθή…
Δεν πλήττω και φιλίες δεν επιζητώ,
Δεν είμαι ερωμένη ακόμη, ούτε συμβία…
Δεν στραβοκοιτάζω και δεν στραβοπατώ,
Δεν καλοβλέπω την αδηφαγία και την βία…
Δεν βρίσκω και δεν χάνω,
Ενώ ευγενικά προσφέρω…
Κι από τους γύρω διαφέρω,
Μήπως είμαι πριγκίπισσα και δεν το ξέρω?!
Λίντια Ζαοζέρσκαγια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Μετάφραση: η αυτοπροσωπογραφία του μεταφραστή. | | | |
|
Νικηφόρος Μελάς
09-12-2018 @ 10:47 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Αγιοβλασιτης
09-12-2018 @ 12:02 | ::up.:: ::up.:: ::yes.:: | | Kiriaki mat
09-12-2018 @ 15:52 | Περιγράφει ένα άρρωστο παιδι.Που αποδέχεται την ασθένεια του.Κατεπεκταση της στάσης του προς την ζωή,θελοντας να είναι όμορφη...όση και να ναι αυτή.Το γεγονός της προσωπικής ηρεμίας εκνευρίζει τους άλλους.Δεν πρόκειται για αναισθησία.Σε μία εξελισόμενη νόσο που ο ασθενής χρειάζεται μία ακλόνητη σταθερά.Γινεται ο ίδιος...Το θέμα είναι ότι υπάρχουν παιδιά που ικανοποιουνται με λιγότερα από τα περισσότερα,που απομένουν αγωγγιστα. | | inokrini
09-12-2018 @ 20:34 | ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
