| |
| | Νοσταλγία |  | | | Γράφτηκε στις 8.12.2018 | | |
Είναι τ’ άστρα, το φεγγάρι,
είναι το νησί,
το βιολί με το δοξάρι,
που ’παιζες εσύ.
Που δε μ’ άφησαν καθόλου
ν’ αποκοιμηθώ,
να χαθώ στ’ ουράνιου θόλου,
το βαθύ βυθό.
Λένε, πως θα γυρίσεις,
ύστερα από καιρό,
να πιεις της κρύας βρύσης,
το γάργαρο νερό.
Ποια νεράιδα, ποιο τελώνι,
μού ’κλεψαν τον νουν
και του πόθου ανθούν οι κλώνοι,
δέντρο να γινούν;
Κυπαρίσσι και πλατάνι
και γλυκομιλιά,
στων χειλιών σου ν’ αμαρτάνει
τα γλυκά φιλιά.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κάθε βράδυ σ' ονειρεύομαι, μέσα στο σκοτάδι σε παντρεύομαι. | | | |
|
Αγιοβλασιτης
11-12-2018 @ 11:43 | ωραιο φιλε...
::up.:: ::theos.:: ::theos.:: | | smaragdenia
11-12-2018 @ 12:52 | ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!! ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!!!! | | zari.kardias
11-12-2018 @ 22:57 | Που δε μ’ άφησαν καθόλου
ν’ αποκοιμηθώ,
να χαθώ στ’ ουράνιου θόλου,
το βαθύ βυθό...
Πολύ-πολύ όμορφο!!! ::yes.:: ::up.:: | | elenioikonomaki
12-12-2018 @ 12:01 | Ποια νεράιδα, ποιο τελώνι,
μού ’κλεψαν τον νουν
και του πόθου ανθούν οι κλώνοι,
δέντρο να γινούν;!!!!!!!!!!!!! ::love.:: | | ptoumassis
12-12-2018 @ 15:02 | Μελοποιημένο: https://www.youtube.com/watch?v=vMYfA8LeZvQ | | inokrini
12-12-2018 @ 18:32 | ::hug.:: ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
