Η λύπη στάζει απ' τα ματιά
των ανθρώπων, μια μοναξιά
που κρώζει σώσε με.
Οι καρέκλες δίπλα άδειες
και το μπουκάλι (να) στάζει
πικρά στο χείλι το ακίνητο.
Ένα το βλέμμα και αυτό
προσανατολισμένο στο κενό.
Μια παρατηρητικότητα που
γκρεμίζει τείχη και η σιωπή, σιωπή.
(μόνο) Μια οπή που (να) βουλώνει από καπνό
ατελεύτητα έως ότου
το τασάκι (να) κάνει την επανάσταση του
μαζί με τα σωθικά και (να) ξεράσουν πίκρες πίσσα και χολή πολλών αιώνων.
