| |
Ήταν ο λύκος σκυθρωπός και αγέλαστη η πούλια,
βρήκε φωλιά ο αυγερινός σαν ήρθε ηθοποιία.
Ήταν παρθένος ο βωμός και άταχτα τα φούλια,
σαν ασελγούσε η κίνηση σε κρύα αφλογιστία.
Ένας ιμάντας προσβολές και δαίμονες κουρσάροι,
να στροβιλίζουν εμμονές, να σπέρνουν μεσιτεία.
Ένα διάτρητο φασών της μοίρας σου οι φάροι,
που φέγγουν ένδοξα στιγμές στου έρωτα ληστεία.
Μια πολύτεκνη αυγή με "πρέπει" που μας ζώνουν,
η σιγουριά μας πέθανε στην πόλωση του θράσους.
Μια απόρθητη ζωή με "θέλω" που λυτρώνουν,
απ' του ονείρου τ΄ άδοξα αερικά του δάσους.
Το δάσος λέγεται σεισμός και η αγάπη άτι
να μας δονούν οι στεναγμοί και να ζηλεύει η πλάση.
Δέντρα συνήθειας όρθωσαν ανάστημα επιβάτη,
που πάλι εγώ τα έκοψα στης μοναξιάς την σχάση.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
