| |
Τα είχα κι εγώ έναν καιρό
Τώρα χάνομαι στα γκρεμισμένα νιάτα
Για να μοχθώ με αργό αναστεναγμό
Βγήκα να τα ψάξω στα φλογάτα
Φύγανε στις σκοτεινές σπηλιές
Που τα όνειρα κοκκινίζουν
Και πάνω από των κόσμων τίς γραμμές
Όπου οι ψυχές αρμενίζουν
Ας έχω για πάντα το τραγούδι
Και τα μύρια που δοκίμασα μυστήρια
Κι αν φτάσου τα λόγια μου ως το άβγαλτο λουλούδι
Θ'ανθίσουν να φανούν και τα νιάτα μου λυτήρια
Ψηλά ο θεός τη λαχτάρα μου ν'αγιάσει
Κι ο ήλιος που θέλει μα δεν μπορεί να φέξει
Καιόμενος θ'ασπρογαλλιάσει
Ώσπου το φώς του το ενδόμυχο να βρέξει
Λεύτερα στη γή τη μοίρα μου θ'ανοίξω
Και στο σάλπισμα της τ'αχαιρούσιο
Την οργή θα τρίξω θα σφυρίξω
Χτυπιέται πια σαν καταιγίδα, το κάλεσμα ανούσιο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
