Ζήτω αδέσμευτος να εκφράζομαι ελευθέρα μπορώ; Κι από σας κανείς δεν την ορίζει, κι από σας κανείς δεν την κρατεί την ακέρια Δικαιοσύνη και την ακομμάτιαστη Αρετή• Γιατί σέρνουν όργητες και µίση πάντα, εσάς δεξά κι εσάς ζερβά. Κωστής Παλαμάς
Τα παράθυρα
Σ’ έφερα πάλι στο μυαλό εχθές μ’ ένα τραγούδι
και έστρεψα το βλέμμα μου ψηλά να σ’ αντικρίσω,
αχ! Μαραμένη μου καρδιά κι απότιστο λουλούδι
βούρκωσα και δεν μπόρεσα το δάκρυ να κρατήσω!
Κάποιος με περιμένει αδημονώντας μόνος στα έγκατα της γης,
Ήλιε μου δεν ξεχνιέται μου άφησε το δώρο της ανοικτής πληγής!
Ο Χάροντας καλπάζει και σκίζει τον αγέρα το μαύρο του φαρί,
τον μουστερή γυρεύει κι απλώνετε η παγάνα η κόσα στιβαρή!
Κλειστά τα παραθύρια και πέφτει το σκοτάδι βαθύ και θλιβερό,
το σκότος με πλακώνει προτού βρεθώ στον τάφο σε τόπο χλοερό!
Ανοίξτε παραθύρια τον Ήλιο π’ ανατέλλει θέλω στέρνα να δω!
Δωσ' μου μια ηλιαχτίδα στα τάρταρα του Άδη να χω για συνοδό!
