| |
Που ‘ναι ο καιρός που ήμουνα κοπέλι το Δεκέμβρη
και πρόσμενα Χριστούγεννα μ’ατέλειωτη χαρά
κι΄οργώναμε παραμονή γελώντας τα σοκάκια,
με τρίγωνα να βάλουμε λεφτά στον κουμπαρά...
Που ‘ναι τ’αγνό το αίστημα , που εφώλιαζε στο μπέτη,
ψάχνω βάθια μες τση ψυχής την άβυσσο να βρω,
μα τζάμπα κόπο δυστυχώς μου φαίνεται πως κάνω,
αφού’χασα τον πάκικο τσ’αγνότης θησαυρό.
Που’ναι η γλυκάδα τση ψυχής, που εχάθηκε;Που ‘πήγε;
Για ποια ''πατρίδα του ποτέ'' κίνησε στα μακριά
κι’αλλαξοσείρισε η χαράν, το γέλιο μου επικράνθη
κι έγινε μια δυσβάσταχτην η ζήσ’ανηφοριά.
Όσο κι’αν ψάχνω δεν μπορώ μέσα μου να την νιώσω
των Χριστουγέννων την πνοή π’αγγίζει τσι ψυχές,
έφυγ'η ζήση ξαφνικά σε μια νυχτιά κι εχάθη
κι’επόμεινα ν’αναπολώ γλυκειές στιγμές του χθες..
Άχι, μια θλίψη ατέλειωτη, τον νου μου μαστιγώνει,
Δεκέμβρη μήνα με χτυπά, του πόνου το ραβδί..
Χριστούγεννα!Κι’εξύπνησα στην αγκαλιά του πόνου
γιατί θωρώ πως έπαψα να λέγομαι παιδί...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
