| |
Της φυσης την μαραμενη αληθεια σαν κοιτας
στις συνοχες , καθως λεπτενουν φανερωνοντας αιτιες
που λευτερες απομακρυνονται
κι οσες ξαναγυρνουν και σ' ακουμπουν στους ωμους
συμπτωση σου ψιθυριζουν γελαστα
μα εσυ ο ιδιος γνωριζεις , πως δεν διαλεχτηκαν για σενα
...
Ο Ψιθυρος , αυτος που σεργιανιζει μεσα σου
απ' οταν ανοιξες τα ματια σου
αυτος που προυπηρξε των αιτιων
που δεν χειραγωγηθηκε , μα μονο εσυ το ξερεις
αυτος που δεν σωπαινε , ουτε και στις χαρες σου
προετοιμαζοντας σε ,ο αγραμματος εγω , να επιλεξεις το Σχισμα της Ζωης σου
...
Αφηνεται να παρασυρθει , σαν ξεγυμνωνει την παραιτηση
φτυνοντας την φτηνια καθε πεπρωμενου , σαν δεν αντεχεις τον Σταυρο σου
να σηκωνεις , σαν δεν γεννας στα ψεμματα , μικρες αληθειες
που αφροντιστες ποτε τους να μην μεινουν , σαν μεγαλωσουνε ν' ανθιζουνε βλαστημιες
Σ' αυτον που σ' αφηνει μια στιγμη -πια καθε χρονο τετοια μερα-
για να μπορει τ' ονειρο να χαρει , στην σκεψη του ν' αγιαζει η φοβερα
καθως στους αλλους ψιθυρους γελα , σαν χαιρετα αγαπημενους , αγαπα
και επιστρεφει μ' εναν αλλονε αερα , εκεινον που γνωριζεις πια κι αποζητας...
...
Την καλοσυνη που περισσεψε σκορπας
μερεμετιζεις , της Αγαπης ο γουλας
-μου ψιθυριζει- ειναι για σενα...
Εκεινη η παλια ευχη μετρα , καθως πια αφωνα με χαιρετα
και με συνθλιβει...
Με ψιθυρο πορευεσαι αλλουνου
δεν ξεχρεωνεται ποτε με σοφιστειες
μοναχα στενοχωριες τον κερνας
κι αυτος ρισκαρει , δεν τον ξεγελας
να ξελογιαζει τις αιτιες...
για σενα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
