| |
Είναι κάποια πράγματα που δεν έρχονται ποτέ,
Όσο και να προσπαθήσω, ότι και να κάνω…
Βάζω τα καλά μου ρούχα, σκέφτομαι για ώρες
Πώς να μιλήσω, πώς να είμαι ευγενικός,
Πώς είναι και εγώ κάπου να ανήκω…
Και γυρνάω ξανά στο σπίτι μόνος μου
Νιώθοντας τόσο μικρός,
Ένας ανάξιος μικρός απατεώνας
Που προσπαθεί μάταια να υφαρπάξει
Ανθρώπινες χαρές που κανονικά θα έπρεπε
Να μου αναλογούσαν
Και είναι τόσο άδικο όλο αυτό
Γιατί τόσα χρόνια παλεύω μόνος
Γιατί έχω θυσιάσει τα νιάτα μου, το αίμα μου
Τον χρόνο και την χαρά μου σε όλο αυτό
Τα γοητευτικά κτήνη που κρατούνε το κλειδί
Απλώς γελάνε όλο και περισσότερο μαζί μου
Και σαν να μην έφτανε αυτό
Ξυπνάνε μέσα μου και όλη αυτή την κατάρα των
Μαύρων σκέψεων
Για πράγματα που ενώ δεν υπάρχουν πλέον
Με βασανίζουν σαν να ήταν πάντα εκεί
Μία τυραννική ντροπή για σφάλματα και αμαρτίες άλλων
Που με γεμίζουν εφιάλτες και ενοχές
Πίσω από πνιχτά γέλια, σκιές και παλιές ιστορίες
Που ίσως να άφησαν ίχνη, ή καλά κρυμμένα μυστικά
Μένω εδώ και υπομένω αυτή την κόλαση
Μένω εδώ να φοβάμαι κακά νέα από μία αδιόρατη φήμη
Να φοβάμαι την λύπη και την λύπηση αυτών που με αγαπούν
Να φοβάμαι τον θρυμματισμό μιας επιφανειακής γαλήνης
Που αν και επιφανειακή…
Έχω πληρώσει τόσο ακριβά την ύπαρξη της
Και όταν βρίσκω διέξοδο στην προσευχή ηρεμώ
Όμως αυτά που νοσταλγώ, δεν έρχονται ποτέ…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
