| |
Πως ρέγομαι να σμίγουνε οι αλαργοξορισμένοι
φίλοι με φίλους καρδιακούς, αδέρφια με άλλ’ αδέρφια
γονέοι με τα παιδόγγονα μια Κυριακή, μια σκόλη
κι ας είν’ η κάμερα στενή, μην τους χωράει τραπέζι
κι ας είναι λίγο το ψωμί και το κρασί με μέτρο
πολλά δε θέλει ο άνθρωπος σαν σμίγει ανθρώπους άλλους...
πως χαίρομαι να τους γροικώ να σιγοκουβεντιάζουν
να λεν για τα μελλούμενα και για τα περασμένα
για τη ζωή, την ξενιτιά, τα χρόνια που περάσαν
για όλους εκείνους που έφυγαν, για κείνους που ‘ναι να ‘ρθουν
κι όταν ο ήλιος θα χαθεί και πέσει το σκοτάδι
να δίνουν την υπόσχεση πως θ’ ανταμώσουν πάλι...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
