| |
Ήμουν ψηλά στη σκοτεινιά
Και μάζευα τον ανεξήγητο αγέρα
Καθώς βγήκα στη λευτεριά
Με μύρα περίμενα ναρθει η μέρα
Της δίψας μου ο ηχος ήταν γοργός
Για το μπόλικο υδρομέλι
Και το ακράτητο γαλάζιο φώς
Που του καημου δεν το κρύβει η νεφέλη
Στο ούρλιασμα του ήλιου η χαρά μου
Μου δόθηκε την στιγμή μου εκείνη
Μέσα απ την αθώα ερημιά μου
Σαν είδα την απεραντοσύνη
Αφήνω το μέλλον μου ν'αρχίσει
Είναι κι αυτό μια νοσταλγία
Γυρίζω το βλέμα μου στη Δύση
Ορατή πια η μαγεία
Καθώς λάμπω κοκκινίζω
Απ τα λόγια μου θέλω να ξεφύγω
Με φλόγες τη ζωή μου ποτίζω
Και περιμένω ένα καλύτερο λίγο
Βαδίζω πια με ρυθμό
Πολύ πιο πρίν απ τη σκέψη
Αποκαλύπτω τον πρώτο μου εαυτό
Και την ελπίδα καλώ να με πιστέψει
Ύστερα σηκώνω το κεφάλι
Και τον ίσκιο μου σέρνω μαζί μου
Μια λίμνη το αίμα μου πάλι
Που απλωνεται μες στη λογική μου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
