| |
Του ανθρώπου βρίσκω τη μιλιά
Ισως κι εγώ εκεί ν’αρχίζω
Την ετοιμάζω από καιρό πιστά
Που παρακλήσεις και ξόρκια μουρμουρίζω
Κάτι να λέω για την ολόχρυση σιωπή
Αθέλητα κι αθώα να μολογήσω
Είμαι γερός εν τάξει δηλαδή
Γέρος προτού να καταντήσω
Στο ύψος ενός ονείρου στέκω
Κι έκθαμβος περιμένω
Στην τελική μου θέληση το μπλέκω
Και πρόθυμα δεν ξεμακραίνω
Αναστενάζω κι επιμένω στο χρόνο
Έχω ξεφύγει απ το κλειστό και το θνητό
Δραπέτευσα κι από τον πόνο
Ρίχνω στα τάρταρα κάθε μου ψυχρό
Χωρίζω τα ξέχωρα δικά μου
Όμως υπάρχω εδώ κι εκει παντού
Μαζεύω ένα ένα τα βήματά μου
Κι ανηφορίζω στο χάραμα του καημού
Λέω στον ήλιο να γυρίσει
Να στείλει μια δέσμη γαλαζωπή
Ρώτησα αν σ'έχει κάπου συναντήσει
Κι έμαθα πως είσαι εδώ κι εκεί
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
