| |
Καλοκαίρι νόμιζα πως ήσουν
θάλασσα γαλήνια
ανθισμένη βουκαμβίλια
σε πλακόστρωτο σοκάκι.
Πνιγμένο στο άρωμα του γιασεμιού
Χάδια γιομάτο από αιγαιοπελαγίτικο μελτέμι.
Μα εσύ χειμώνας ήσουν...
Κύμα αγριεμένο, εκρηκτικό.
Με ξέβρασες σ’ ερημικό νησί
Τριανταφυλλιά ήσουν μ’ αγκάθια φαρμακερά
και ξεραμένα άνθη από του ανέμου την οργή.
Δρόμος ερημικός, αδηφάγος βάλτος
Που όζει από τη σαπίλα της αποσύνθεσης.
Μα εγώ σε πίστεψα κι έχω ξεπαγιάσει.
Ρούχο μου σε έκανα κι έμεινα γυμνός
να πνίγομαι στη θαλασσοταραχή σου
απεγνωσμένα ψάχνοντας μια σταγόνα αέρα.
Με ματωμένο μέτωπο, χέρια, στήθος και καρδιά
Τη μοναξιά των αιώνων να νοιώθω
Παράταιρος ιππότης γεννημένος σε λάθος εποχή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
