| |
Εξομαλύνω την κόκκινη σκέψη
Η πολλή της ανάταση με κουράζει
Χαρακίρι μυαλού μαύρο με κράζει
Θρύλος δεν είμαι να με προστατέψει
Ανέμοι με χτυπήσανε με κέφι
Του ονείρου με την επίφοβή τους ματιά
Ρίχνουν βαθιά την κοφτερή τους σαιτιά
Μοιραία αναγάλλια αντρίκια με θρέφει
Ίχνη ηδονής εκεί στην άκρη των χειλιών
Βιαστικά τα τρίσβαθά μου αυλακώνουν
Φωτιές μυστικές βαριά με λιγώνουν
Μα ακόμα δεν είδα καταιγίδα φιλιών
Περνάει δίπλα μου ξυστά η άγρια μαγεία
Αχνοβολά σαν μοσχοθυμιατύρι
Τρανό το δέλεαρ θεικά με παρασύρει
Κλεφτάτα να το αρπάξω σπεύδω με μανία
Μα η δειλία σαν τι ν'αξίζει τάχα
Τα θέλγητρα που η τόση λαιμαργία
Χύνει σκορπάει,αλλάζουν την πορεία
Κι αφήνουν μια φαντασία πρωτόγονη μονάχα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
