| |
ο κάμπος
Ο κάμπος δίνει έμπνευση, φυσάει εκεί ο λίβας...
και τα μυαλό λογίζεται, σαν τον Ινδό της Σίβας..
μας μπουμπουνάει ο καιρός κι ο Πηνειός φουσκώνει
μέσα στην τόση ταραχή, ποιός Δίας τον αντρειώνει;
~~~
Τις μπαμπακιές αυτός βλαστεί τα στάχυα ωριμάζει
και την ψυχή του ποιητή, σα θέλει κατευνάζει
κάθε που στέκομαι εκεί, τρανεύει η ψυχή μου
ανάσα μου είν' και πνοή μα, κι όλη η διδαχή μου
~~~
Μαρτάκι σου δεμένον τον, ακόμη, στο χεράκι
σαν καρτερείς το μπουναμά, ΄π'όνα χελιδονάκι
το πρώτο που σπαθίζει το, φτερούγα στον αγέρα
το πρώτο χαμογέλιο του, να πεί μιά καλημέρα
~~~
Ο Απρίλης αλλοπρόσαλος μηνάει του Γενάρη
να ρίξει χιόνι στις κορφές κι αλί στον Αλωνάρη
πώς θά'βρει γέρμα το πουλί; τσακνάκι για φωλιά του;
πώς κι ο αργάτης τη σοδειά; να θρέψει τα παιδιά του;
~~~
Δεν τιτιβίζουν τα πουλιά κλεισμένα σε κονάκια
τ' αγέρι 'μως λυσομανά σ'οροσειρές, ρουπάκια*
Συρίζοντας μέσ'τα χωριά αλάλητο τραγούδι
δεντράκι του ξερριζωμού μικρό ξεπεταρούδι
~~~
Καθάριος ήλιος μας μηνά και ο Βοριάς μας γδέρνει
ελπίδα μας- στο πουθενά και η ζωή μας γέρνει
άσκοπα την επήραμε κι αυτή μας παρασέρνει
μετριάζοντας την πλησμονή θέλει να μας μαθαίνει...
(ρουπάκια*παραλλαγές της δρυός)
Είμαστ'οι μνήμες μας
Τα χνάρια τους, χαρακωμένα μέσα στην ψυχή
και ο ιδρώτας τους στη γη, χώμα και αλάτι...
οι μνήμες φέγγουνε, σαν γίνονται ιερή χοή
πατημασιές κι' αισθήματα, για μια ζωή σπολλάτη...
~~~
Σ' ένα μποστάνι άγουρο, τα μάτια σου ριγούν
μύριες εικόνες έρχονται σαν τις παλιές τις κόπιες
σ' εκείνα τα χαλάσματα, τα βράδια περπατούν
γράφοντας δυό ποιήματα, με λίγες φράσεις σκόρπιες
~~~
Οι σησαμιές ορθές εκεί, στ' απέραντο χωράφι
χίλιες φωνές που έρχονται, στήνουν τις θημωνιές
τα στάχυα αργοσαλεύουνε, μοιάζουνε με χρυσάφι
κι οι μπαμπακιές ολάνθιστες, σε μακριές βραγιές...
~~~
Παμπάλαιο είν το κλεδί ,σκούριασε η κλειδωνιά
και τα πορτοπαραθυρόφυλλα, ξεφλούδισαν στο χρόνο
το χρώμα τους με τον καιρό, παλιά κληρονομιά
ξεφλουδισμένη κι η σιωπή, π'απόμεινε μέ πόνο...
~~~
Κάθε φορά σαν χείμαρρος ξεχύνονται οι λέξεις
μικρά χελιδονίσματα, μέσ' την παλιά φωλιά
γεννοβολούν τα ρήματα, που πρόλαβες να στρέξεις
κι οι αναμνήσεις σαν φωτιά, έρχονται, πυρκαγιά...
~~~
Στα ξύλινα πατώματα, περπάταγ'ο πατέρας
και της γιαγιάς το δάκρυο, κορόμηλο γλυκό
ανοίγεις τώρα διάπλατα, να φέρνει ο αγέρας
το χρώμα και το άρωμα, εκείνο, τ' αγαστό...
~~~
Σαν χελιδόνι έφυγες, φτερούγες ρημαγμένες
στες άλλες πόλεις τώρα ζείς, μέσα στις εθνικές
κρατώντας φύτρα κι οι φορές, μοιάζουνε ειμαρμένες
να ξαναχτίσεις και να ζείς, χαμένες λογικές ...
~~~
Είμαστ'οι μνήμες μας θαρρείς κι όσο και αν ξεφύγεις
δισάκι πάν' στην πλάτη σου, ετούτες κουβαλάς
πλάθουνε χαραχτήρες μας, μέσα τους σαν τυλίγεις
όλα εκείνα πού'μαθες, να μήνε σπαταλάς.....
Θεσσαλικός Κάμπος, έργο του Γιώργου Γούλα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
