Είναι κρίμα να φθείρεται η σκέψη στις στάχτες του χρόνου
να εισχωρεί στις ρωγμές του για να γεμίζει τα κενά του
η αντίληψη καθηλώνεται και υποτάσσεται στα βήματα του
αλήθεια , το εγώ μας είναι κι αυτό ένα κομμάτι του χρόνου ;;
μιας και η σκέψη μας συμβαδίζει με το εγώ μας ώρες - ώρες ;;
με ποιο χρωμα θα μπορούσα άραγε να συνδυάσω τις αντιθέσεις ;;
εκείνες που τυλίχτηκαν γύρω στου χρόνου τις αναθυμιάσεις και έχασα
έχασα επαφή με το παρόν γιατί η σκέψη με γυρίζει πάλι πίσω ,στο τοτε
δύσκολο να διασπάσεις ένα βράχο ,μα η δύναμη της ψυχής το μπορεί
διαπερνά ανάμεσα του και ψάχνει για το νερο που κρατά στις βάσεις του
για την υγρασία στο θεμέλιο του,πριν στεγνώσει η ουσία του υπάρχω
αυτή η λάμψη στη μάτια του χθες εκθαμβωτική ,μπολιάζει το χρόνο
υπάρχω πενήντα χρόνια ,εκεί στα θρύψαλα του βράχου
αυτά τα θρύψαλα που συμμάζεψε η σκέψη για να χτίσει στιγμές
στιγμές που θωρουν το διάφανο καφτάνι του εγώ μου
το προβάλλουν κοιτάζοντας στον καθρέφτη τη διαφορά
αρχίζω να συμβιβάζομαι με το σήμερα ,γιατί εκεί υπάρχει η λέξη μαζί
πριν λίγους μήνες ήταν μόνον το απόλυτο σκοτάδι του χρόνου
Χμ....ποσο γρήγορα προσγειώνεται η σκέψη αν της το υποβάλεις
και πλαγιάζει στο δεξί πλευρό σου για να δεις πως υπάρχω ......
