| |
Όταν μιλήσει πάλι ο έσχατος εαυτός μου
Με του φρενιασμένου στίχου τα χρώματα
Ανεξίτηλα θα σε αναστηλώνω εντός μου
Με της καρδιάς τα ακατάσχετα μελώματα
Θα αδράξω μια αντανάκλαση από το μειδίαμά σου
Μια πανδαισία με περιμένει με ανείπωτα σκιρτήματα
Θα διαβάσω ότι ορατό κι αόρατο στην ομορφιά σου
Πνοές με κατακλύζουν που ξεδιπλώνουν γαλάζια μηνύματα
Με την πυξίδα ενός σταθερού προσανατολισμού
Ανάμεσα από τους μυστικούς κάλυκες του πεπρωμένου
Θα διαβώ τις μεγάλες λεωφόρους του ωκεανού
Και θα φτάνω σε σένα με την κραυγή ενός πόθου μυρωμένου
Στης αγάπης μου το επίγειο όνειρο θα στηριχτώ
Ανάλαφρος ίσκιος στου κόσμου τους λειμώνες
Με την κιθάρα της ποίησης το τραγούδι μου θα σκορπώ
Να χαιδεύει το φλογισμένο σου μέτωπο στους αιώνες
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
