| |
Μπαίνει το φως και θυμάμαι
Αρχϊζει λέγοντας το όνομα σου
Ανθρώπινη πια ρουτίνα δεν φοβάμαι
Μου το υπσγορεύει τώρα δα το ποιήμα σου
Η γεννεόδωρη μου τύχη με υποχρεώνει
Σ'έψαξα,σε διάλεξα σε ξεχωρίζω
Η αγέρωχη σου όψη το βεβαιώνει
Ότι δεν είδα ακόμη το υπογραμμίζω
Πλάι μου σε νιώθω στο τελευταίο σκαλοπάτι
Μέσα στο βήμα μου η μυρωδιά των γιασεμιών
Κι αυτή η μυστηριακή που μας ενώνει αγάπη
Υπόσχεται ταξίδια στο φως των αστεριών
Πυρπολώντας τα δειλινά της φαντασίας
Μπορείς πια να με ακούσεις από μακρυά
Τόσα και τόσα τα μαλάματα της νοσταλγίας
Βρίσκομαι πάντα εδώ μπροστά σου στην εσχατιά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
