| |
Ξέρεις τι θυμάμαι πιο πολύ;
Όλα αυτά που σου έδωσα.
Απλά, αντρίκεια, απλόχερα.
Τη ζεστή, δυνατή αγκαλιά μου.
Ειδικά εκείνη μέσα στ´ αεροπλανο
που ήταν έτοιμο ν´ απογειωθεί
μια κρύα αστερόλουστη νυχτιά
από το πιο ανεμόδαρτο λιμάνι της γης
στο τέλος του κόσμου, στη γη του πυρός
που στη φλόγα του έρωτα μου μπροστά
είχε ντραπεί, είχε παγώσει, είχε υποκλιθεί.
Πουλάκι τρομαγμένο είχες φωλιάσει στα μπράτσα μου
Σε χάιδευα στοργικά, σε φίλαγα τρυφερά
Σου τραγουδούσα (ίσως) παράφωνα μ´ αληθινά.
Το τανγκό της Νεφέλης σ´ αργεντίνικο ρυθμό.
Μετά τους στίχους σου μετάφραζα ψυθιριστά.
Η μόνη μου ανταμοιβή το κεφάλι σου στο στήθος μου.
Τα δυο σου χέρια που ήταν περασμένα στη μέση μου.
Η μυρωδιά από το δέρμα σου, οι χτύποι της καρδιάς σου.
Το κυματάκι απ´ τα μαλλιά σου όπως έγερναν προς τα δεξιά.
Η πεποίθηση πως έβρισκες παρηγοριά.
Κι είχα μεθύσει τόσο πολύ που έστειλα προσευχή
Όχι ευχαριστίας, που στέλνω πάντα, μα ζητιανιάς
Να κοπάσει ο άνεμος και να γίνει ούριος
στον προορισμό μας ασφαλείς να φτάσουμε.
Στο σπίτι σου στο Palermo και στου έρωτα την πληρότητα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
