| |
Αγύρτες, φίλοι καρδιακοί, βυσοδομούν,
κι εγώ απέναντι απ’ τα κύματα της νιότης,
δεν με συλλάβαν μα τα όνειρα κρεμούν
γιατί ήμουν τάχα και στοιχειό και συνομώτης.
Αρχαίας Μέδουσας φιλί σαν πυρετός,
φωτιάς γλωσσίδι της καιόμενης σου βάτου
και δαγκωμένος της αγάπης ο Λωτός
με απομεινάρι το κουκούτσι του θανάτου
Νύχτα με ντύσαν σε πελάγη αστρικά
στον αποτρόπαιο με πήγανε το γάμο
τα λόγια θέλαν ν’ ακουστούν τα παστρικά:
«είσαι ένας κόκκος μες στου κόσμου μας την άμμο»
Αγύρτες , φίλοι καρδιακοί, της γης θεριά
την λέξη ΠΟΛΕΜΟΣ με αίμα τηνε γράψαν
πήραν κρυφά απ’ το παγκάρι τα κεριά
και λίγη αγάπη που απόμενε την κάψαν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
