| |
Ξέρω την αγωνία,την τύψη,την ντροπή την πλήξη
Απόψε τι θα πώ που μ'έχουν ξεμοναχιάσει
Απλώνει ο τρόμος στριφνά χεράκια να με πνίξει
Το αίμα μου ζητάει να πιεί σατανικά ώσπου να χορτάσει
Άγγελος,λέει,είμαι όλο χαρά ο κι ο πιο καλός
Και ξάφνου στο βλέμα του νιώθω ξανανιωμό
Μα πάντα φανερώνεται ο βρώμικος σαρκασμός
Και πόνος ξάστερος με ρίχνει πάλι στο μαρασμό
Του ήλιου το λίγο φώς γυρεύω να γλυτώσω
Τάχα δεν είμαι εγω στοιχειωμένη μια παραφωνία
Το κάθε ελπιδοφόρο ονειρό μου να σκοτώσω;
Μα νάμαι αθώο θύμα κι ο δήμιος μου η ειρωνία
-Κάπου και κάπου είμαι όμορφη κι αγαπημένη
Μύρα ξεχύνει η σάρκα μου ολάκερη πλημμύρα-
Είπε μα στο ψέμα δεν αφήνω τη ψυχή ξετρελλαμένη
Της ψάλλω τον εξάψαλμο με του θυμού τη λύρα
Αλλά,σαν περάσουνε τα ρόδινα μου χρόνια
Η πλάνη μου καινούργια μέρη θάβρει να κρυφτεί
Μακριά θάναι τα γένια άσπρα σαν τα χιόνια
Κι η ψυχή δε θάχει δύναμη πια ν'αντισταθεί
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
