| |
Θυμάμαι κείνες τις παράξενες στιγμές
Που τη χαρά μου την ανάδευα με θλίψη
Το κάθε σήμερά μου γύριζα στο χθες
Τα είχα όλα.. κι όμως όλα μού 'χαν λείψει...
Θυμάμαι κείνες τις αλλόκοτες φθορές
Που με τραβούσαν σαν μαγνήτης κάθε νύχτα
Την κάθε λέξη ψέλλιζα χίλιες φορές
Και άλλες χίλιες μου γλυστρούσε απ' τα χείλια...
Μα πόσο χαίρομαι τις θύμησες αυτές
Που με διδάσκουν τίποτε να μην φοβάμαι
Στο μαξιλάρι να μην έχω ενοχές
Όταν μονάχη μ' ένα όνειρο κοιμάμαι...
Δώσε μου κι άλλες αλησμόνητες στιγμές
Κάνε το χρόνο από δέος να παγώνει
Κι εγώ θα είμαι μια γυναίκα απ' αυτές
Που η φθορά του ψεύτη κόσμου δεν τη λιώνει...
3-11-2015
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
