| |
Στάζουνε τσ’άστρης δάκρυα πάνω στα όνειρα μου
και μες τ΄αλάβαστρα του νου φλακίζετ’η χαρά μου
και ξεθωριάζ’ο έρωντας, γιαγάπη λιγοστεύγει
και τση ζωής το νόημα χάνεται και στερεύγει.
Σκορπίζει το χαμάφουρο τσ’αυγής τον πρώτο πόθο
και ξεδιαλύνει τση νυχτιάς την πλάνη και το νόθο
και η καρδιά μου ξάγρυπνη στη μέθη δικασμένη
κι απο τ’αδράχτι του καημού σφιχτά περιπλεγμένη
στση χαραυγής τσι πλοκαμούς κοιτάσσει με μαράζι
κι είν΄η λεπίδα δίκοπη του πόνου που τη σφάζει.
Η φλέγα του βασανισμού στα μάθια τι γυρεύγει;
Και δεν την είδα μια στιγμή στη ζήση να στερεύγει.
Σ’ένα θολό λαβύρινθο απ’άστρα καπνισμένα,
είν’τα παντέρμα όνειρα που κάνω μπερδεμένα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
