| |
[color=brown][B] ΓΥΑΛΙΝΑ ΠΟΔΙΑ[B]
[color=blue][B]Δεν ήταν φως, ήταν σκοτάδι.
Δεν ήσουν φως, μήτε αστέρι, μήτε φεγγάρι.
Ένας ήλιος πρόσκαιρος μονάχα και κατά βάθος ουτοπικός, που για λίγο ξεγέλασε τη καρδιά
φέρνοντας τη ψεύτικη άνοιξη και με την εγκατάλειψή της, σφράγισε τον όρο της μοναξιάς στο σκοτεινό υγρό κελί της.
Στην υγρασία που προκαλούν τα δάκρυα και εντείνεται η παγωνιά του χειμώνα. Εκεί που φωνάζεις απεγνωσμένα για βοήθεια και δεν σε ακούει κανείς. Το παράθυρο μισάνοιχτο μα για πάντα σφαλισμένο.
Τη μέρα εκείνη του Ιούνη που σαν οπτασία στάθηκες με χαμόγελο κατάνυξης και λόγια ελπιδοφόρα.Και εκεί που νόμιζες πως υπήρχαν βάσεις δεν ήταν παρά γυάλινα πόδια, που συντρίφθηκαν μονομιάς στη τρικυμία της ζωής. Γιατί στις δυσκολίες δοκιμάζονται οι ψυχές, στον πόνο και στο δάκρυ.
Βάσεις γυάλινες πλασμένες από την άμμο της θαλάσσης, χωρίς ρίζα φυτεμένες στη γη. Πόδια γυάλινα που γεννήθηκαν από την άμμο, πήλινα σαθρά, που όταν τρέχουν να προσπεράσουν εμπόδια σπάζουν σε άπειρα κομμάτια. Είναι κενά από αντοχή, χωρίς υπομονή, έργο και αγώνα. Μικρά κομμάτια πήλινα που θρυμματίζονται ξανά και επιστρέφουν τελικά ως κόκκοι άμμου πίσω στη θάλασσα ξανά.
Τα δυο μάτια όμως τα υλικά δεν διακρίνουν εύκολα το δόλο. Η καρδιά η απατηλή που ξέρει να ξεγελιέται αλλά και να ξεγελά, είναι μεθυσμένη από έρωτα και πόθο. Πόθος όχι για παλάτια μαγικά αλλά για σπίτι ποτισμένο με αγάπη.
Και εκεί τα λόγια είναι ιπποτικά αλλά τα έργα φτωχικά με περιτυλίγματα για λίγο πειστικά που τυφλώνουν τη καρδιά με φάρο την απρόσμενη ελπίδα.
Ύψωσα ταπεινά τα δυο φτωχά μου χέρια για να βγουν από το σκοτάδι. Ήταν τόσο διψασμένα για τη λέξη της αλήθειας μα συνάμα τόσο κουρασμένα από το ηλιόκαμα της μέρας. Πόσες φορές νιώθει κανείς να παλεύει με τους δαίμονες που δεν είναι ορατοί! Πόσες φορές ακούει κανείς το γέλιο τους το δυνατό να αντηχεί μες τα σκοτάδια και στο κάστρο της φυλακής να παλεύεις να τους δεις μέσα από τον καθρέφτη της ψυχής!
Μα μέσα από το γυάλινο καθρέφτη, αντικρίζω ξαφνικά το είδωλό μου και τη μορφή του γλυκού μου πατέρα ως άγγελο πλέον από ψηλά, να ψιθυρίζει απαλά “ προχώρα μη φοβάσαι θα περάσει το ηλιόκαμα της μέρας”...[/B][/color]
Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
