| |
Τι να σου πω βρε παιδι μου...
Δεν ξερεις τι να κάνεις, ή πως να αντιδράσεις πλέον...
Απο την μια, στο άκουσμα ενός θανάτου, λυπάσαι. Και θλιβεσαι..
Όμως δεν ξέρεις...
Δεν ξερεις ρε γαμωτο μου εαν αυτο ήταν το καλύτερο...
Δεν αναφέρομαι σε θεους και δαίμονες.
Παψε πια λυσσασμένη μου συνείδηση.
Ολα ηταν ενα ψέμα.
Παρτο χαμπάρι επιτέλους!
Αναφέρομαι στις αυτοκτονίες, και στους θανάτους... ειδικα τους άδικους...
Τουλάχιστον έτσι φαίνονται...
Εγω εαν πέθαινα, δεν θα με χαλούσε ιδιαίτερα...
Ισα ισα, που εχω αρχίσει και νοσταλγώ την ησυχία των νεκροταφείων...
Εκει υπάρχει γαλήνη.
Δεν υπάρχει χώρος ούτε για προβλήματα, μήτε και για σκοτούρες...
Αυτο που έλεγα...
Μπορεί αυτούς που κλαίμε να τους θρηνούμε άδικα...
Μπορεί αυτοι που πλέον ειναι νεκροί, να "ζουν" το όνειρο τους....
Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
