| |
Στο αργαστήρι τ’ουρανού ως μωροσκοτεινιάζει
κι η νύχτα με το πέπλο τζη το διώμα ντου σκεπάζει,
τ’αγέρι μαυροπράσινο την πλάση μπογιατίζει
και μια δροσάπαλη αναπνιά στο διάβα ντου σκορπίζει.
Βάφει χαρκιά τα νέφαλα των αστεριώ η πάχνη
κι ένα δεντρό του κοντινού δεντρού το χάδι ψάχνει
και παρακάλια του βοριά κάνει για να φυσήξει,
μπας το δεντρί τσ’αγάπης του μπορέσει και τ’αγγίξει.
Τι κρίμα που’ναι δυο καρδιές που χουν αγάπη τόση,
χάδι γλυκό να μη μπορείν η μια τσ’αλλής να δώσει.
Φύσηξε βοριαδάκι μου , να σμίξου τα κλαδιά ντως
κι αθοί να βλαστοσύρουνε μέσα στην αγκαλιά ντως,,
τα ντέρτια να λιγάνουνε , ο πόνος να μερώσει
και ο αθός τσ’αγάπης ντως στο χώμα να φουντώσει.
Είναι δεντρά που βρίχνουνται δυο μέτρα χωρισμένα
Μα’ναι τα χέρια ντως στση γης τα βάθη’γκαλιασμένα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
