| |
Το άστρο το πιο λαμπρό λυχνάρι της αγνής ψυχής σου
έτρεχε μονάχο στο απέραντο του κρυφού χρόνου
για να σε απαντήσει σαν τον άνεμο του φθινοπώρου
που αγκαλιάζει με στοργή τα φύλλα στο μακρύ ταξίδι.
Ακριβή η ευτυχία, βασίλισσα του φεγγαριού
δακρύζει από χαρά και λύπη στο αντιφέγγισμα σου
που απλώνεται ανάλαφρο και αθώο σαν κρίνος
στα χρώματα της ανοιξιάτικης ανάστασης και αγάπης.
Υπάρχουν τα λόγια της σιωπής που δεν τα ξέχασες ποτέ'
όπως η μοναξιά που πάντα θα ζητά την έρημο της.
Και τι μυστικά θα πεις, και τι σκοπούς θα τραγουδήσεις
σαν σε κοιτάξει κατάματα με το λευκό του Είναι;
Τόσο κοντινός ο παράδεισος δεν το φαντάστηκες;
Μες στην καρδιά σου ανθίζουν τα ρόδα και τα γιασεμιά
και τα αθώα περιστέρια και οι πεταλούδες
εκεί σε περιμένουν για να χορέψετε για τη χαρά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
