| |
Ακύμαντο το μήκος της θαλάσσης και με προσκαλεί στης επικράτειάς του το όλον·
Ιππεύουν κύματα οι νοσταλγίες
Ένας αφρός δαντελένιος κουφώνει το βαθύ μυστικό του βυθού
Ιχθείς ορμέμφυτοι απάνω απάνω σουλατσάρουν των νερών
Πίνουν τα πλάσματα λιακάδα·
Μια αγελάδα βόσκει χλόη του αιώνα και βραχνά μουγκανίζει
Όπου γης και πατρίς- έτσι η πλάση των αθώων που ησυχάζουν
Μες τα ακύμαντα λιβάδια του αιώνα·
Η θάλασσα μάννα μου δοξασμένη βάφει λουλακί το μαξιλάρι μου
Στυλώνω αυτί και ακούω
Στα φωτεινά ποτήρια
διαμάντι μοιάζει το κρασί και θα μεθύσουνε οι πόθοι
Φωτεινό είναι το Σκοτεινό και διαλεκτική ονείρων αποζητούν οι ποιητές
Ό,τι δεν ήτανε, τώρα πια είναι, και εξαιρέσεις από τον κανόνα θέλουνε τα άστρα:
Όλα δικαιωμένα στον κοιτώνα του ουρανού.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
