| |
| | Η παγωμένη |  | | |
[color=brown][B] Η ΠΑΓΩΜΕΝΗ[B]
[color=blue][B]Αλήθεια, πού πήγε η μικρή Μαρλίν; Ζει ή πέθανε; Η Μαρλίν νομίζω πως κρυστάλλωσε και απλά ξύπνησε από τα παραμύθια. Σαν ηλίθια ρομαντική που ήταν, έδωσε καρδιά, σώμα και ψυχή αλλά την έκανε κομμάτια ο κακός ο λύκος με τη προβιά προβάτου. Άργησε να καταλάβει όχι από θέμα ηλιθιότητας, αλλά από θέμα απηρείας. Και κατάλαβε επίσης πως στα δύσκολα δοκιμάζονται οι ψυχές, στον πόνο και στο δάκρυ, αλλιώς τα πόδια είναι γυάλινα και σαθρά και σπάζουν σε άπειρους κρυστάλλους. Οι κρύσταλλοι δεν ξανά ενώνονται μετά, γιατί υπάρχει θυμός, πόνος και αηδία. Τα μαχαίρια κοφτερά που σου μπήγουν τη καρδιά. Ο χρόνος σε καταλαγιάζει αλλά η μνήμη δεν σβήνει και επέρχεται η λήθη. Οξύμωρο ε; Ναι γιατί υπάρχουν διάσπαρτα συναισθήματα από τη φθορά που σε γερνά και άλλοτε ξεχνάς και άλλοτε θυμάσαι.
Η Μαρλίν λοιπόν μάζεψε όλα της τα ρομαντικά φορέματα και τα γοβάκια και έγινε μια πιο προσγειωμένη κοπέλα. Φόρεσε τα ωραία της αθλητικά, τα τζιν και τη φόρμα γυμναστικής και άρχισε να τρέχει στο καυτό ηλιοβασίλεμα και άλλες φορές έτρεχε στη βροχή που τόσο αγαπά να την λούζει! Τα μαλλιά της δεν είναι πλέον κυματιστά και με μπούκλες, αλλά ίσια λαμπερά και πάλι όμορφα αλλά με ασημί ανταύγειες σε κάποια σημεία. Έτσι γιατί η λύπη αλλάζει τον άνθρωπο και τον ωριμάζει.
Τι τους θέλει τους ρομαντισμούς ξανά; Εξάλλου μόνη της τα έπλεκε σαν μπούκλες, ήταν πάντα ίσια σκούρα καστανά.
’’ Ο δρόμος σου να είναι ίσιος παιδί μου’’ ‘’την ευλογία του πατέρα σου να έχεις’’ της ευχήθηκαν όταν έθαβε το μπαμπά της. Και ο κακός ο λύκος της κράταγε το χέρι σφιχτά με λόγια ψεύτικα και μάταια ελπιδοφόρα.
‘’ Το κακόμοιρο παιδί’’ ψέλλισε μια παλιόγρια που της έδειξε οίκτο και εκείνη τη γείωσε ως δυναμικό λιοντάρι. Δεν θέλω τον οίκτο σας και σταμάτα να με λυπάσαι, ή απλά πιο ωραία σκάσε να στο πω ωμά, μη μιλάς. Επειδή έχασα το προστάτη μου δεν είμαι κακομοίρα. Παλεύω από μικρή και ξέρω από δυσκολίες. Η καλοθελήτρα χαμήλωσε τα μάτια της και έφυγε από ντροπή. Ούτε να μιλούν δεν ξέρουν, ούτε να παρηγορούν. Τους αρέσει να σέρνεσαι και να δακρύζεις για να χαίρονται. Δεν θα σας κάνω τη χάρη! Στο δωμάτιό μου πίσω θα αποσυρθώ, θα κλείσω τη πόρτα και θα ουρλιάξω, θα πάω στο μνήμα του πατέρα μου να του ανάψω το καντήλι και να πλύνω με νερό καθάριο το μαρμάρινό του σπίτι. Έτσι όπως ήταν αγνός και εκείνος με μια καρδιά μάλαμα που έφυγε απότομα στα ξαφνικά. Θα του πάω λουλούδια ψεύτικα γιατί ο κήπος μου είναι αδειανός και στη πλάκα του απάνω θα κάνω ντεκουπάζ τα λουλούδια και τους κήπους την άνοιξη. Με τη τέχνη θα αφεθώ για να ζήσω και τη μητέρα να στηρίξω που αυτή πραγματικά με νοιάζεται μονάχα.
Κάποτε της είπαν για δόγματα και εκείνη δεν κατάλαβε και πάντα απορούσε. Δηλαδή ο δογματικός είναι πάντα ο θρησκευόμενος ή αυτός που είναι απόλυτος σε κάτι και αμετάκλητος; Η Μαρλίν απλά ήταν και είναι θεοσεβούμενη και όχι καλόγρια. Δεν υπακούει σε κανόνες και κουτάκια αν δεν της αρέσει κάτι. Είναι ελεύθερη και πράττει όπως νιώθει σε πλαίσια ηθικής. Ανάβει το κεράκι της σε εκκλησάκια, ακούει τη ροκ της μουσική και χάνεται με τα πινέλα της. Θέλει απλά το όμορφο και το αληθινό, τη ποιότητα, την αλήθεια, τον έρωτα και την αγάπη. Σιχαίνεται τους χαμαιλέοντες και τους δήθεν. Της αρέσει να μαθαίνει καινούργια πράγματα και γενικά η εξέλιξη του ανθρώπου. Παλεύει με το πόνο και γίνεται δυνατή και ας είναι ματωμένη.
Το αληθινό άραγε υπάρχει; Εκείνη συνεχίζει να απορεί.[B]
[color=brown][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.[B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
rosestar
17-02-2019 @ 15:20 | https://www.youtube.com/watch?v=wbeQVzXvtok&t=0s&list=LLaFGAj9q6JxUhVuPPsTSs9g&index=58 | | Τζεπέτο
17-02-2019 @ 18:45 | πολύ όμορφος, ρομαντικός (κι ας είναι πληγωμένος) ο κόσμος μέσα απ' τα καστανά σου μάτια, rosestar..
το αληθινό υπάρχει στο βαθμό που το συνειδητοποιούμε..
ό,τι είναι συνείδηση είναι αληθινό, γιατί βασίζεται στη λογική..
στο μεγαλύτερο μέρος μας όμως κατευθυνόμαστε απ' το υποσυνείδητο το οποίο αγνοούμε..
κι αυτό είναι αληθινό αφού υπάρχει, μόνο που δεν κατανοούμε τους νόμους του, δεν το συνειδητοποιούμε κι έτσι δεν έχει νόημα να πούμε πως είναι αληθινό..
αλλά χρειάζονται και τα δύο αλλιώς δεν θα υπήρχαμε ως άνθρωποι..
αν είχαμε μόνο τη λογική θα ήμασταν ρομπότ..
τα συναισθήματα, το υποσυνείδητο, χρωματίζουν τη ζωή μας, μας κάνουν να είμαστε αυτό που είμαστε..
το ζητούμενο στη ζωή είναι η ισορροπία μεταξύ των δύο..
το νόημα δεν θα το βρεις βέβαια στην ισορροπία..
η ισορροπία είναι βαρετή..
γι' αυτό η τέχνη υπηρετεί την υπερβολή.. αν δεν μεγεθύνεις κάτι στην τέχνη δεν είναι τέχνη, είναι καθημερινότητα..
το ίδιο ίσως κάνει και η επιστήμη.. πριν κάνει τα πειράματα μεγεθύνει μία θεωρία και πιστεύει πως είναι αληθινή βάσει της λογικής.. έπειτα προσπαθεί να την αποδείξει..
τα μαθηματικά ίσως είναι εξαίρεση.. μένουν στην υπερβολή χωρίς να κάνουν πειράματα.. ίσως είναι η τέχνη της επιστήμης..
αφού να φανταστείς μιλάνε για θεωρήματα που είναι όμορφα!
(δεν έχω καμία σχέση με μαθηματικά, ό,τι ακούω λέω..)
η υπερβολή είτε του συνειδητού είτε του υποσυνειδήτου είναι ενδιαφέρουσα, μόνο που σε βγάζει εκτός κοινωνίας και δεν μπορείς να ζήσεις σαν άνθρωπος..
πάρε παράδειγμα τον τρελό επιστήμονα ή τον τρελό ζωγράφο..
τώρα κάποιες σκέψεις έκανα.. δεν ξέρω αν είναι σωστές όλες, γι' αυτό μην τις δένεις και κόμπο..
μου άρεσε η ατμόσφαιρα και η αύρα που αποπνέει αυτό που έγραψες, η αλήθεια του που αναδύεται αβίαστα, όπως και το τραγούδι επίσης..
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
