| |
Δάκρυα
Για σένα νε Αμμόχωστος που είχες τόση λάμψη
τα μάτια μου δακρύζουνε για σένα έχουν κλάψει.
Κόρη θαλασσοφίλητη κόρη αγαπημένη
με τους ανθούς της λεμονιάς ήσουνα στολισμένη.
Βλέπω πως σε κατάντησαν οι εραστές του πόνου
οι εραστές του όλεθρου οι εραστές του φόνου.
Σε έχουν κάνει σαν γριά άσπρισαν τα μαλλιά σου
όταν σου διώξαν τα παιδιά που ‘χες στην αγκαλιά σου.
Τα ‘διωξαν και τα σκόρπισαν στους τέσσερις ανέμους
στην προσφυγιά τα συναντώ σαν άντρες πονεμένους.
Θυμάμαι πόση ομορφιά οι στράτες σου χαρίζαν
όταν στην κάθε γειτονιά τα γιασεμιά ανθίζαν.
Τώρα όλα μαράθηκαν και δεν ξυπνούν ν’ ανθίσουν
τις μυρωδιές όπως παλιά στον κόσμο να χαρίσουν.
Και καρτερούν – και καρτερούν κάποιοι να τα ποτίσουν
τους ρίχνω λίγα δάκρυα ίσως μ’ αυτά ν’ ανθίσουν.
Γιάννης Μαυρόγιαννος
Από την Ποιητική μου Συλλογή
17-2-2019
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
