| |
Διαβήκαν χρόνοι δίσεκτοι
δεν τα ξεχνά η μνήμη.
Ήταν ποτάμια βουερά
που θόλωναν τη σκέψη
μικρά τα χρόνια μας πικρά.
Το νήμα είχαμε πλέξει.
Έτσι, μοναχό στον άνεμο
στη πέτρα του ξωμάχου
στη μάντρα των σαλιγκαριών
που` χαμε για κεράκια.
Σαν ερχότανε Λαμπρή
στον Επιτάφιο φωτάκια.
Πικρός καημός, πικρή ζωή.
Δεν είχαμε μεις, κόρφο
και θέριευαν χίλια γιατί
μες στη ψυχή κρυμμένα.
Σαν λέγαν έχουμε γιορτή.
Δεν ήταν για καημένα!!!
Περνούν οι μέρες και τα χρόνια
ακόμα πονά ένα αγκάθι
όλου του κόσμου η συμπόνια.....
σαν λέγαν--τα ορφανά της Μαρίας.
Παιδιά κι` αυτά, της ενορίας.
Οδός επαρχίας...ήλιος μηδέν.
Να μάθουμε δυο γράμματα!!
Οι τοίχοι έγραφαν όλοι, δεν!
Κι` όλο τριγύρω λύκοι.
Τι είναι ο άνθρωπος?τι λεν
και που η θεία δίκη.
Ο τοίχος έγραφε, ανεξίτηλα
δικά είναι τα σύρματα
τα έχουμε προ πάππου.
Δικιά η εγκατάλειψη!
Μάνα, καλή μου μάνα.
Θεός, μα και μετάληψη!
Οδός επαρχίας...αριθμός κανένας.
Να` χαμε μια ιχνογραφία
να στάζει από παντού
όλου του κόσμου η υγρασία.
Στα κόκαλα μας πάνω!
Οδός, επαρχίας.
Ανυπαρξίας πλάνο.
Μάνα, καλή μου μάνα, μην κλαις
μάθαμε όλα, γράμματα πολλά.
Ένα γράμμα, σου` γραψα χθες.
Οδός αετοφωλιάς, του ήλιου αχτίδα!
Γέλαγες ακριβή μου και το είδα.
27-2-2019
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
