| |
Βυθισμένος, σχεδόν πνιγμένος
στην απέραντη σιωπή μου.
Αγναντεύω απ΄το παράθυρο
την σαν την καρδιά μου
εγκατελειμένη αυλή μου.
Πάνε χρόνια πολλά,
που έπλαθα με πλαστελίνες
όπως ήθελα την αγάπη.
Τώρα κυλώντας στο μάγουλο
το δάκρυ με κόβει σαν ξυράφι.
Δεκάδες παιδιά περπατώντας
πάνω στο σύννεφο τραγουδούνε
περνώντας έξω στον δρόμο.
Τσιριχτή η φωνή τους
το μυαλό τριβολίζει
μα είναι η ψυχή τους αγνή
ως τα ουράνια το τραγούδι τους
και τον Θεό αγγίζει
Κανείς μα κανείς, κανείς
δεν μπορεί να με νιώσει.
Κανείς λίγο κουράγιο στην
λυπημένη μου καρδιά για να δώσει.
Μόνο ένα θαύμα περιμένω να γίνει,
κανένας αγέλαστος να μείνει.
Των παιδιών το τραγούδι
την καρδιά του Θεού να μαλακώσει,
της ψυχής το μαρτύριο να τελειώσει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
