| |
Όσο λάθος και αν είναι..
όσο και αν είναι δύσκολο
νοσταλγώ τις στιγμές που ήμασταν μαζί
και έπειτα σκέφτομαι ποσό κουτή ήμουν
και πόση λίγη ωριμότητα είχα,
αφού δεν είχα εκτιμήσει αυτό που είχαμε.
Τις μοναδικές στιγμές που είχαμε
και το πως από την πρώτη στιγμή συνδεθήκαμε,
συνδεθήκαμε με έναν τρόπο μοναδικό,
ανεπανάληπτο,
τόσο αθώο... και σύγχρονος τόσο πρόστυχο...
τόσα σενάρια που έχω κάνει στο μυαλό μου
που θα υλοποιόντουσαν αν.
Αν δεν είχα δειλιάσει,
αν δεν είχα φοβηθεί την ευθηνή που είχα
προς εσένα που με ποθούσες
τόσο πολύ... που τα ματιά σου το μαρτυρούσαν
χωρίς να το θες
και προσπαθούσες να το καταπιείς και να το κρύψεις,
άλλα αυτό σε έπνιγε,
δεν άντεχες
Και εκείνη την μέρα...
καθόμασταν στον καναπέ του ξάδερφου σου
και εσύ άρχισες να μιλάς
και όλα αυτά που ένιωθες και σε έπνιγαν
ξεχυθήκαν τώρα σαν ένας ασταμάτητος χείμαρος
και εγώ κολακευμένη μαγεύτηκα από τα λόγια σου
που στα αφτιά μου ακούγονταν σα τραγούδι...
και ενέδωσα στην στιγμή
παρόλο που μέσα μου τότε ήξερα ότι δεν ήμουν έτοιμη για κάτι τόσο μοναδικό.
Δεν είχα χαρεί ούτε πληγωθεί αρκετά μέχρι τότε
για να μπορώ να εκτιμήσω αυτά που απλόχερα και μέσα από την καρδία σου μου έδινες
και δεν μπορώ να πω ...ήταν μαγικό
άλλα κράτησε μονό μια εβδομάδα.
Τόσο άντεξα αυτό το ειδύλλιο δεδομένης της τότε ωριμότητας μου..
Και φτάνουμε τώρα 3 χρόνια μετά.
Τόσα πολλά έχουν αλλάξει.
Εγώ έχω γίνει γυναικά
και εσύ κοντεύεις να αποφοιτήσεις.
Και σε ρωτάω ...
Είναι πολύ αργά για μια δεύτερη ευκαιρία;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
