| |
ενας κυκλος απο κυκλους παντα ενας θα ειναι
κρουονται τα ματια μου αν τυχει και την δω
χτυπανε δυνατα τα βλεφαρα παλαμακια
κι απο χαρα τσουζουν ευγνώμονα
κι υστερα χασκουν νοτισμενα διαπλατα
ολογιομα σαν φεγγαρια δεν μας κοιτανε με μισο ματι
κι αν δεν αρχισει να χανεται θα’ ναι θαυμα
που το βλεπω και στους δυο μαγικος αριθμος τον λες και ενα
οχι ματια κοφτερα ιδια ναι ιδια με σπαθια σταλακτιτες
που βγαζουν τα ματια τους σαν δεν λενε να λιωσουν
ενας στους δυο αν πηγαινει
στο πουθενα παντου στο τωρα ολοενα
ενας αερας διαπεραστικος μοναχα αγγισμα δυνατο γλυκυ
απο αυτή που τα σαγηνευει χανομαστε στην πεπατημενη κοινωνια γιατι
τα κανει ολα, πουτάνα
πουτανα που τα κανει ολα εκει που θελει
που τα δινει ολα και μονο που αναπνεει
και μονο που ειναι αδιαφθορη πολεμιεται να μην περασει
στην οικογενεια στην φιλια στον ερωτα
και στην απασχοληση και στο πουθενα και στον βραχνα
στην πολιτική μεσα κι απ’ οξω της
στη βουληση μεσα ολουθε της και με την βουλη της εξω ολη
η συντροφικοτητα δρομος και σπιτι
οχι μονο χαρμα οφθαλμων, η πλαση αλλα, βουρκοι και σφαγεια
πανω της, που πολεμαει να ορθοποδήσει
και η προδοσια στο ζυγι
οπως ζει ο ανθρωπος αοσμα βεβιασμενα μηχανικα
κι οπως την ειδαμε σαν ιαβερη δεν λεει να γειρει
δεν μας αφηνουμε, διχως ενα επιχειρημα μια δικαιολογία
και θα μπορουσαν να ‘ναι μαζι συντροφισσες αχωριστες
αλυγιστες, μα τις θελουμε εκ διαμετρου αντιθετες
ετσι,αλλη πουτανα σαν κι αυτη δεν υπαρχει
μολις αυτή, και πως χαμενοι ολοτελα απο καθε εννοια
κυνηγαμε τα παντα παραταμε με καθε προφυλαξη
μη σπασουμε παλευουμε και κοψουμε
μα σαν αυγο ετοιμόγεννο που σείεται ραγιζει μοναχό
τον υμενα και τον λώρο
κι εννοια μας!
στα σημεια ψηλα και χαμηλά φυτρωνει μοναχή
απατητα απ’ οπου κι αν περασαμε
-με γαμα τονισμενη κι ολο να τρεχει μονο
απο το στομα ασπονδυλο ενα προσωπο
η εγνοια μας της παρανοησης
και του ξεριζωμου ταχα-
η μοιρασια η αγαπη
στο επανιδειν λεει
ειστε εσεις ολοι ενας κι ενας
απο τα 17 η γροθια σας μια γροθια
και να χανετε δυναμη κατι δεν παει καλα στα ρηχα
εχετε γινει ολοι αγνωριστοι χωρια σας
σκιες της συντροφικοτητας προδοτες ολοι
εγω.. αυτο το, που κανεναν δεν εξαιρει
λιωνει ο ανθρωπος σαν κερι, προδωμενο
ακομη μακρια απο το κεντρο της κι αναβοσβηνει
κεντρισμενο πισω μπρος γερτο φλογιζει
αστρι καταμεσις στον βραχο απαλο μενει
ενα σπιτι σκοτεινο αβυθιστο στο πελαγος
σαν μενει μονος μαζι της και δραπετευει
δεν μπορει κανεις να σηκωσει ολα τα βαρη μονος
αλλα μπορει να γυμναστει απο ολα αυτά μοναχος
και δεν ειναι τιποτα το ονειρο, αυτή ‘ναι μια αγκυρα
οπου δεν παει με προγραμμα το μυαλο και ριζες
λιγο ακομα, ελα λιγο ακομα..
και προσπερναμε με αυτο μενουμε παλι
απο μακρια την κοιταμε με στεγνο το λαρυγγι
σβηνουμε σαν φαροι που ξεχναμε πως ειναι αναμενοι
και καθε που σιμωνει το αγγιγμα της καθρεφτης
ξιπαζομαστε που μας λεει μοιαζουμε
ενα παιδι καθισμενο στο τραπεζι μας, το αρνιομαστε
σκατα αγγελοι για την παρτη μας και μονο
και πως τρομαζει το αγγελουδι στο προσωπο της ξιπασιας μας
και σβηνουμε σβηνουμε ταχα δαιμονια
ολο σε καποιον αλλο αμείωτα ξε σπαμε
ω δεν τον χρειαζομαστε κι αυτος το πιο πιθανο
που μας ευγνωμονεί
«μα αν συγχωρησεις τον εαυτο σου λενε πως… »
κι ολα δεν γινονται οπως πρωτα μα
ανευ προηγουμενου
κι απ ολα τα σημεια στιξης ενα μονο κομμα
ενα τοσο δα, λεει τι ειναι ο κοσμος κι ζωή
συντροφικοτητα μοιρα σία κι αραξαμε ! φωναζει,
αφηστε με εμενα! το στιγμα μου θα μενει,
στην απαράμιλλη περπατησια σας που με ξεπερναει.
α ρε και να ξυπνουσαμε.
το μερτικο με δυο Κ, οπως δυο καρδιες που διαφορετικές σαλευουν
σε εναν ρυθμο, δικο τους, στον ιδιο που απαράλλαχτος αλλαζει
οπως γεννημενος να δινει ο ανθρωπος σχημα μορφή
σωμα ψυχή σεαυτον και καθεαυτον
γιατι τι αλλο νομιζαμε ειναι το κομμα;
ανασα
στην συνεχεια
αερας σκετος
μεσα εξω ουρανος
κι φθορα καθαρη
φυσι Ο! λογικη
ελα λιγο ακομα..
και το α-δυνατον ειναι να ανασαινουμε το φαντασμα της σαν καρικατουρες
ολο το νερο μάς μονιμως σε μιση ριζα
ας το παραδεχτουμε
γουσταρουμε ότι λαχταρα η ψυχή μας
το ανδρογυνο μεσα μας εκ φυσεως
αγκαλιασμενο αντι εναντια στη φυση, σε διασταση
βγαζει αβιαστα οπουδήποτε κατι ανεπαναληπτο
ψυχή κι ελα οπως εισαι με αυτην
κι αν βαρεθουμε μαζι της σφυρα μου
αυτό λοιπον που την αφηνει ελευθερη
κι αλλαζει την αισθηση μας για το καθετί
ψυχή ελευθερη εναντι αγχων εμμονων νευρωσεων
στανταρ ασσο
γιατι, αδικως υπαρξη δυσκολευουμε ζωη ματαια
οταν ένας στους δυο εμμενει φαινεται
οσο κι αν εμβαθυνει πως απο καπου δεν περναει
και εγενετο αυτο που λεμε το συστημα
κανει την δουλεια του, εξαιρετα μονιμως
κι ενω αυτό κανονικά δεν υπαρχει αλλα ναι
με ολους αυτους που γερνουν
αδιαφορο σε ποια πλευρα τους μεσα
-και παλι- ριζα, σωνει και καλα;
της διαστρέβλωσης της φυσης_μας
της διαφθορας των παντων
μην ξεχασουμε του χαρτιου μονο..
και παρει απο μονο του φωτια
αμ ην ε!
χαρτινο το καραβακι
με την αμετρη κοιλια και την κανονική μυτη
ξεμακρο και στην ακτη ακομη
εμεις ακομη ξυλινοι και περιμενει
ψυχη το κυμα να μας δωσει
αχ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
