| |
Όλοι εσείς,
που γράφετε στίχους
και θαυμαστά ποιήματα,
που ζωγραφίζετε τον ήλιο
και τα παιδικά μάτια,
που η μουσική σας
κάνει τους ανέμους
να χορεύουν
με την βροχή,
όλοι εσείς,
που σκάβετε την πέτρα,
βάζετε φωτιά στο φίλμ
και τις θεατρικές σκηνές
και ορμάτε μπροστά
(να τσακίσετε τον χρόνο),
που ανατινάζετε τις αισθήσεις
και ρίχνετε
ξεγυρισμένες
κλωτσιές
στον διάβολο,
να θυμάστε,
-να θυμάστε καλά-
πως τίποτα δεν είστε,
ούτε ηγέτες, ούτε ήρωες,
δεν ήσασταν ποτέ,
δεν θα είστε
στον αιώνα τον άπαντα,
κάτι άλλο
από υπηρέτες,
ταπεινοί,
απέριττοι,
γυμνοί και διψασμένοι,
υπηρέτες εκείνων,
που αγωνίζονται
κάθε μέρα,
χωρίς διακοπή,
σε αυτό
τον άθλιο κόσμο,
χωρίς εφόδια,
χωρίς Εγώ
ως το υπερπέραν,
χωρίς χειροκρότημα,
όλων εκείνων,
που σκάβουν και χτίζουν
και ανακυκλώνονται
σαν υλικά οικοδομών,
που δέχονται
το ένα ράπισμα
μετά το άλλο
και συνεχίζουν,
γελώντας και βρίζοντας,
εκεί όπου άλλοι
έχουν προ πολλού
παραιτηθεί και αναχωρήσει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
