| |
Οι κραυγές που εκπνέεις
τις καταλαβαίνω.
Πάνω σ' αυτές
έμαθα κι εγώ να πηγαίνω
και συνήθειο να τις έχω,
κάπως σαν δεδομένο,
πως θα υπάρχουν
κι ας αραιώνουν με τον χρόνο,
κι ας γίνονται σταλαγμίτες
παραπονούμενοι
που σωρεύουν σιωπές,
άδειες προσμονές
και μέρες χαμένες.
Αντιλαμβάνεσαι πως
ο θάνατος φωνάζει
απά στο σώμα.
Έτσι από γεννησιμιού είμαστε,
θαμμένοι σε χώμα
και ω! τι ειρωνεία
η ζωή λέμε πως έχει χρώμα.
Είναι όμως μια απάτη του φωτός
που ταξιδεύει ακόμα
μη θέλοντας στην Ιθάκη του να βρεθεί
κι εμείς σαν τον Πολύφημο τυφλοί
ψάχνουμε...
κι αυτό ενίοτε
μοιάζει με οργή,
λανθάνουσας μορφής.
Οι κραυγές που εκπνέεις
μου είναι γνωστές.
Σε στράτες με βγάλαν πικρές,
εποχές σκοτεινές
που το κρύο τους ακόμα με συνοδεύει.
Βλέπεις, στην ματιά της μνήμης
η ενθύμηση της απώλειας είναι ένα ρίγος,
μια κραυγή του θυμικού,
αραιά που εκπνέεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
