| |
μια αναλαμπή η νιότη μου μονάχα
γιατί όλα όσα ήθελα όλα τα ‘χα
αλλά μυαλό δεν έβαλα
να μεγαλώσω ανέβαλλα
και χάθηκα στα δήθεν και στα τάχα
τη γλώσσα έμαθα απ’ τους παπαγάλους
να πάρω αξία γύρευα απ’ τους άλλους
κι έμεινα εκεί στο φαίνεσθαι
κι έγινα ότι σιχαίνεσαι
ένα με τους.. « σπουδαίους» και τους «μεγάλους»
και τώρα μακριά απ’ την εφηβεία
ανάμεσα σ’ επαίνους και βραβεία
τον εαυτό μου χρέωσα
για όσα αποθέωσα
που ελάχιστη όμως είχαν σημασία
μα ήρθ’ η ζωή και μου ‘πε: «ξέρεις κάτι:
δεν θέλει μήτε η θάλασσα το αλάτι
κι όμως μες στην αρμύρας της
αντί να κλαίει τη μοίρα της
της γης βρέχει τα μήκη και τα πλάτη»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
