| |
Ο μουσικοσυνθέτης, ερμηνευτής και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού Γιώργος Ζαμπέτας γεννήθηκε στο Μεταξουργείο και από μικρή ηλικία έδειξε την αγάπη του για τη μουσική. Γνήσιος, αθυρόστομος, χιουμορίστας, ευρηματικός γνώρισε την καταξίωση και αναγνώριση από τα πρώτα του βήματα.
-Γονείς του ήταν ο Μιχάλης Ζαμπέτας, που ήταν κουρέας και η Μαρίκα Μωραΐτη, ανηψιά γνωστού βαρύτονου της εποχής.
- Το 1940 η οικογένεια Ζαμπέτα μετακόμισε στο Αιγάλεω και από τη στιγμή εκείνη ο Ζαμπέτας απόκτησε ένα άρρηκτο δεσμό με την πόλη, της οποίας εμπνεύστηκε και χάρισε το προσωνύμιο «Σίτι», κατά τη διάρκεια μια περιοδείας του στη Βρετανία.
- Στα 1942 και κάτω από συνθήκες ανέχειας λόγω της Κατοχής, ο Ζαμπέτας δημιουργεί το πρώτο του συγκρότημα, με το οποίο τραγουδούσαν καντάδες στα κορίτσια..
-Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 ο Ζαμπέτας γράφει τα πρώτα του γνήσια ρεμπέτικα τραγούδια με γνωστούς ερμηνευτές όπως οι Πρόδρομος Τσαουσάκης («Σαν σήμερα, σαν σήμερα...»), Στέλιος Καζαντζίδης («Βαθειά στη θάλασσα θα πέσω»), Μανώλης Καναρίδης («Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα»), Πόλυ Πάνου («Να πας να πεις στη μάνα μου») κ.α. Έκδηλο ήταν από τότε το ταλέντο και το εκπληκτικό του παίξιμο, ωστόσο ακόμη δεν είχε κατασταλάξει στο πασίγνωστο ιδιαίτερο στυλ, που τον καθιέρωσε σαν ένα μοναδικό «σώου-μαν» στο χώρο.
-Την επόμενη δεκαετία, τα τραγούδια του γνωρίζουν τεράστια επιτυχία καθώς πραγματοποιεί εμφανίσεις στα σπουδαιότερα λαϊκά κέντρα διασκέδασης, ενώ ταξιδεύει στο εξωτερικό (Ευρώπη και Αμερική) και παράλληλα συμμετέχει σε περισσότερες από 100 ταινίες του ακμάζοντα εκείνο τον καιρό Ελληνικού Κινηματογράφου .
-Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, όταν τα ήθη αρχίζουν να αλλάζουν, ο Ζαμπέτας κάνει στροφή στη σάτιρα υπό μορφή σώου, με τις γνωστές του επιτυχίες «Ο Θανάσης», «Ο πενηντάρης», «Μάλιστα κύριε» κ.λ.π. να δημιουργούν και πάλι αίσθηση στο κοινό.
-Τα χρόνια του ’80 αρχίζει η παρακμή του είδους αυτού, με το Ζαμπέτα να αντιμετωπίζει προβλήματα στις συνεργασίες του αφού η εποχή δεν αναγνωρίζει πια τις αξίες του παρελθόντος.
-Ωστόσο, από το 1990 και μετά, οι δισκογραφικές εταιρείες και ταΜ.Μ.Ε. «ανακαλύπτουν» τα τραγούδια του, τα οποία κυριαρχούν ξανά, γνωρίζοντας νέα άνθηση, στις προτιμήσεις των ακροατών.
- Μετά από πολύμηνη ασθένεια, θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Σωτηρία», στις 10 Μαρτίου του 1992. Ήταν μόνο 67 ετών.
-Ο Δήμος Αιγάλεω, τίμησε δις εν ζωή το μεγάλο συνθέτη, σε εκδηλώσεις που διοργάνωσε τον Απρίλιο του 1988 και το Σεπτέμβριο του 1990, ενώ και μια πλατεία της πόλης, πλησίον του σπιτιού του, φέρει το όνομά του.
Τι έλεγε ο ίδιος:
-«Μάγκας θα πει τζέντλεμαν, κύριος, ο μάγκας σέρνει πίσω του το μεγαλύτερο βάρος. Τον ανδρισμό. Το κάθε του βήμα είναι μετρημένο, βαδίζει στην αλήθεια, δέχεται την αλήθεια και η μάγκικη γλώσσα του είναι η αρχαία ελληνική»...
-Από το Αιγάλεω έχουν βγει μεγάλες μορφές. Η Αθήνα ποιους έχει βγάλει; Και ξέρεις γιατί; Γιατί η Αθήνα δεν κατοικείται από Αθηναίους. Και φυσικώ τω λόγω να μην έχει δικό της πολιτισμό. Οι Αθηναίοι έχουν πάει στο Περιστέρι, στα Πετράλωνα, το Αιγάλεω».
-Εγώ είμαι γέννα της Αθήνας και γέννημά μου η Αθήνα». Μια Αθήνα, μια Ελλάδα που «τα τελευταία χρόνια έχει τσιφτετελοποιηθεί! Τόσο ώστε είτε το ευαγγέλιο διαβάζεις, είτε βαφτίσια κάνεις είτε κηδεία, τσιφτετέλι χορεύουν στην πίστα. Δεν καταλαβαίνουνε Χριστό! Αυτό λέγεται παρακμή»............ «Και τον Εθνικό Ύμνο να τους παίξω, αυτοί τσιφτετέλι θα χορεύουνε»!
-"Δε μπορούμε βέβαια να αρνηθούμε στον Μπιθικώτση ένα γαλόνι παραπάνω. Γιατί ο Μπιθικώτσης έδωσε έργα, μεγάλα έργα, θα τον ονομάσουμε "στρατηλάτη" αυτόνε… αυτός πάει για "στρατηλάτης"… Είναι το «Ρωμιοσύνη» του Γιάννη Ρίτσου και το «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη. Είναι έργα που δε πρόκειται να τα τραγουδήσει άλλος όπως τα ’χει πει ο Μπιθικώτσης. Ουδείς… οιοσδήποτε κι αν τα τραγουδήσει καταστράφηκε... καταστράφηκε!Πάρτε το χαμπάρι δηλαδή…Αυτά θα παραμείνουνε να πούμε, όπως παραμείνανε να πούμε.. οι κολόνες του Παρθενώνος να πούμε.. εκατομμύρια έτη θα τραγουδιέται αυτό μόνο με τον Μπιθικώτση... με κανέναν άλλονε!"
-"Η μεγαλύτερη μουσική συμφωνία που έχει γραφτεί ποτέ είναι η συμφωνία της φύσης. Ποιος μπορεί να γράψει και να τραγουδήσει το κελάηδισμα του αηδονιού μέσα από το θρόισμα των φύλλων την ώρα που τα συνοδεύει ένα ρυάκι;».
-Έχει μείνει αξέχαστος ο «σχολιασμός» του Γιώργου Ζαμπέτα προς τον Μάνο Χατζιδάκι. Ηχογραφούν και οι δύο στο στούντιο. Ο Μάνος λέει στον Ζαμπέτα να βγει από το κομμάτι μόλις του κάνει νόημα. Ξεκινά η ηχογράφηση, κάνει νόημα ο Μάνος Χατζιδάκις, αλλά ο Γιώργος Ζαμπέτας συνεχίζει. Σταματά η ηχογράφηση και ξεκινά από την αρχή. Το ίδιο περιστατικό συνεχίζεται τρεις-τέσσερις φορές. Ο Μάνος κάποια στιγμή θυμώνει και απευθυνόμενος στον Ζαμπέτα του λέει σε αυστηρό τόνο: «Ρε Γιώργο, δεν σου 'χω πει να μην μπαίνεις;». Και ο Ζαμπέτας λέει το αμίμητο: «Δάσκαλε, δεν μπαίνω, σχολιάζω...»
-Αποκριθείς σε ερώτηση δημοσιογράφου για τη σχέση του με το χασίσι, απάντησε: «Αν έχω φουμάρει χασίσι; Λιβααααάδια. "
Τι είπαν άλλοι γι αυτόν:
- Λευτέρης Παπαδόπουλος: «Ο Ζαμπέτας ως συνθέτης χωράει μέσα στην πρώτη δεκάδα των μεγάλων μορφών του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού. Ως μπουζουκτσής ήταν ο καλύτερος, από την άποψη του προσωπικού ήχου, αλλά σαν σώου-μαν ήταν . Ένας καλλιτέχνης που αν είχε γεννηθεί στην Αμερική θα πρωταγωνιστούσε, πιθανότατα, στην παγκόσμια σκηνή!».
- Δημήτρης Μητροπάνος,( ο οποίος τον θεωρούσε δεύτερο πατέρα του): «ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα».
-Στάθης Παχίδης (συνθέτης , ιδρυτικός μέλος στους "Άγαμοι Θύται"):"Ο αίρων τις αμαρτίες, ο μαγκίτης που, ξεπερνώντας το στερεότυπο της φάρας του, πήρε πάνω του το ρόλο του κορυφαίου του χορού της Κωμωδίας, το βάρος του εμψυχωτή του γλεντιού με πλάγιο βλέμμα και υπονόμευση, με βγάλσιμο της γλώσσας εντέλει. Δεν γράφω αγιογραφία αλλά ας απομακρυνθούμε από το κλισέ της ελληνικής ταινίας του Σαββατόβραδου, για να εκτιμήσουμε το μέγεθος του τολμήματος για εκείνα τα περίκλειστα χρόνια."
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
