| |
ξεκινησαμε να τα κανουμε ολα
απο την φυση κατευθειαν αμεσολαβητί
μαθαιναμε να αναγνωριζουμε το καθετι
μονοι εξασφαλιζαμε την τροφη μας
δεν ειχαμε να λυσουμε τιποτα..
ύστερα θεωρησαμε οτι ηταν κοπιαστικο
οσο και βαρετο να μην εχουμε να χωρισουμε τιποτα..
ο φυσικος τροπος ζωής οπως αρχισαμε να ψαχνομαστε
για κατι πιο ανθρωπινο απο το επιπονο που ορισαμε
κτηνωδες κι απολιτιστο και εκτοτε δεν αποφυγαμε.
και ισως και να ηταν ετσι -που τα παντα μεταβαλλονται
εξελλισσονται συνδεονται
αν δεν παρανοούσαμε κατι, βασικο που το ορισαμε
απο τοτε σταθερα μας.
παραβλεποντας το οτι κι επεμβαση εχει ορια,συγκεκριμενα
τα θελαμε πια ολα καπως, αλλιως.
ως επι το πλειστον τα θελαμε ολα ετοιμα
τα παντα, σκλαβωσαμε.
απο τοτε ωθουμενα σε συγκρουση ναι μεν
αλλα βεβιασμενη
παιρνουμε ό,τι μας αξιζει.
ορισαμε μεσαζοντες. κι αν δεν γινεται το καναμε να γινεται.
στην ζωή που ηταν και θα ειναι ως ειναι, ειναι, η φυση μάς
ό,τι μας επλασε και μας πλαθει.
παραχωρησαμε την φωτια.
παραβλεποντας οτι το χαος δεν ανηκει ουτε και σπερνει χαος
ακομα κυνηγαμε τα οφελη της των αστρων.
και οπως τα βλεπουμε,
αφου δεν ειναι κοντρα στην φυσικη ροη των παντων
θα ειναι κοντρα στην φυσικη ροη των πραγματων που ορισαμε.
κι αυτο ειναι πολεμος. κι αλλος ουδεις αναγκαιος.
αληθεια γιατι φασιζει ο ανθρωπος, ρατσιζει αντι να διακρινει;
και πολεμαει το ζωο που εστιαζει
στην τροφη του σωματος
στο γουργουρητο της φωτιας
που δεν γνωριζει απληστια.
ενας ολακερος ανθρωπινος οργανισμος καθενας κι ενα κυτταρο του
με καθε του κυτταρο- και αυτά λογω λανθανουσας συμπεριφορας του,
να επιτιθενται το ενα στο αλλο, σαμπως αποσπασουν την δεουσα προσοχη.
φωνη βοωντος εν τη ερημω και σπερνει την νοσο του αιωνα.
καθενας την δικη του. με κεντρο του μεσαιωνα που θεωρουνταν η γατα
δαιμονιο, κακο για τον ανθρωπο. κι ο λογος του μονο φοβος και θανατος-
να χανει την δυναμη του, να θεωρειται αρρωστια κι αυτο να γινεται.
με αποτελεσμα να μη κανει ο ανθρωπος αυτό που θελει, που τον τρωει
και που ειναι, απο εαυτον.
και αν δεν ειναι φυσικά η εξουσια, και ο ελεγχος
της ζωής των αλλων και προπαντων των παιδιων
θα ειναι της προσωπικης και γι αυτήν
ο θανατος ως η μονη πραγματι αληθεια που δινει κινηση
κι ο φοβος γι αυτον το μονο περασμα, μεσο αποδοχης
και παιρνει υποσταση η ζωή, η πραγματικη.
μπουσουλας
και να νομιζουμε πως τον εχουμε
και να λανθανουμε παρασαγγας
με το να του δινουμε σωνει και καλα προσωπο
και επιπλεον μονιμως εξουσιαστικο
και που νομιζουμε με το μερος μας
και που 'ναι μονο ενα της υπαρξης μεσο
αποτιναξης απελευθερωσης μεταλλαξης
και ειμαστε πολυ μακρια πολυ μακρια
απο την φωτια, ενεργεια ψυχή ζωή
τον λογο, που ρεει αεριζει ποτιζει θρεφει
υπερ μας και αθετημενος..
ισως και να εκτιμησουμε που αφηνουμε
να χαθει. σαμπως κατανοησουμε ποτέ
πως το αδυνατον ειναι, να μην τον μιλησουμε.
και πως ειναι το δυνατον, με αυτον να εφαρμοστουμε.
οπως και να εχει, θα εκπέμπει..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
