| |
Της καρδιάς η προσταγή.
Πώς ν’ αντικρούσω της καρδιάς την προσταγή
που σε παλμούς όλο πιο ξέφρενους χορεύει
και μ’ οδηγεί σε μια των πόθων χαραυγή
και τα αισθήματα της χίμαιρας ‘μερεύει ;
Βλέπω την Άνοιξη να έρχεται ξανά
λουλουδιασμένη, σφριγηλή, στην αγκαλιά σου
κι όσα οράματα μου ήταν ορφανά
να ζωντανεύουνε ξανά απ’ τα φιλιά σου
Θα ήταν ψέμα να σου πω πως δεν ποθώ
το μαγεμένο της δροσιάς σου το αγέρι
τον λατρεμένο της ζωντάνιας σου ανθό
της μοναξιάς μου το παρήγορο το ταίρι…
Όμως εγώ είμαι εδώ, και σύ αλλού
κι ίσως δεν σμίξουμε ποτέ για να χαρούμε..
μα, σαν ανάμνηση απέραντου γιαλού
συντροφικά, στα όνειρά μας θα χαθούμε..
Μες στις παλάμες μου θa κλείνω απαλά
τα ροδοπέταλα που σκόρπισες τριγύρω..
Nιώθω την αύρα σου γλυκά να μου σταλά
και την φυλάγω να την γεύομαι σαν μύρο...
-.-
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
