| |
| | Των αναμνήσεων φονιάς |  | | |
Κι είναι κι εκείνη η στιγμή που η καρδιά σκληραίνει,
που αυτό που είσαι χάνεται και όλο ξεμακραίνει,
που μοιάζει πέτρα πιότερο απ' τα πολλά τα λάθη,
που πέφτει κάτω ο ανθός και στέκεται τ' αγκάθι...
Για να μην έχεις άγγιγμα, να μη δεχτείς το χάδι,
για να 'χεις χρόνο μοναχός μες στο βαθύ σκοτάδι,
με δάκρυα να ξεδιψάς, με πόνο να χορταίνεις,
κάθε πρωί να είσαι νιος, το βράδυ να πεθαίνεις,
γιατί η μόνη λύτρωση στο μαύρο της ψυχής σου,
είναι να γίνεις ο φονιάς της κάθε ανάμνησής σου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
iokasth
24-03-2019 @ 22:22 | γιατί η μόνη λύτρωση στο μαύρο της ψυχής σου,
είναι να γίνεις ο φονιάς της κάθε ανάμνησής σου…
!!!!!!!!!
Ωραίο αλλα δύσκολο..
Δεν φονεύονται οι αναμνήσεις.
Μας ακολουθούν.
Ν.Ρ. | | Αγιοβλασιτης
24-03-2019 @ 22:46 | ..απαισιόδοξο. .αλλά ομορφογραμμενο.. | | smaragdenia
25-03-2019 @ 07:34 | γιατί η μόνη λύτρωση στο μαύρο της ψυχής σου,
είναι να γίνεις ο φονιάς της κάθε ανάμνησής σου…
ΔΥΣΤΥΧΩΣ Ή ΕΥΤΥΧΩΣ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ
ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | malkon64
25-03-2019 @ 14:22 | Έξοχο ...............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | zari.kardias
26-03-2019 @ 23:19 | Κι είναι κι εκείνη η στιγμή που η καρδιά σκληραίνει,
που αυτό που είσαι χάνεται και όλο ξεμακραίνει...
::yes.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
