| |
| | Μάνα μου, ξερέ βασιλικέ |  | | | Καλημέρα φίλοι μου, όταν βλέπω γυναίκες με μαύρο τσεμπέρι κι ειδικά στις επαρχίες και τα χωριά, μόνον αυτά.... θέλω να γράψω κι είναι μεγάλη η λύτρωση, σας ευχαριστώ πάντα. | | |
Σαν βλέπω εκείνο το τσεμπέρι
και τα ροζιασμένα χέρια
τότε ο νούς μου θα σε φέρει.
Μάνα μου κοντά στ` αστέρια.
Μετρώ ρυτίδες ένα σωρό
και το ένα σου δοντάκι!
Γριά πάντα, ένα ξερό
στο ξεροβόρι φυλλαράκι.
Ρυτίδας χείλη, ως το πετσί...
για εκείνα που δεν είπαν!!
Στεγνή ζωή, πικρή ζωή.
--Μάνα μου, τι σ` ανήκαν??
Τα πέντε σου τα κούτσικα
που όλα, φωνάζαν μάνα!
Της στέρησης! μικρούτσικα.
Τ` άκουγε η καμπάνα!
Σαν βλέπω εκείνες τις μορφές
σ` όλη την Ελληνική γη
έχω στα μάτια ζωγραφιές
κι ας ήσουν μια ξερή πηγή.!
Κι` όλο γυρνώ στο μπαλκονάκι
σ` άρεσε ο ήλιος φως μου.
Κι` όλο τριγύρω οι δράκοι
που σφράγισαν το βιος μου.
Μάνα, δεν γέλαγες ποτέ
ούτε φιλί ούτε χάδι!!!
Μάνα μου, ξερέ βασιλικέ!!!!
Που` ήσουν αχτίδα στο σκοτάδι.
Όταν κοιτώ τα χέρια σου
που είχαν τη πέτρα στίψει!
μετρώ τα καλοκαίρια σου!
Ξερά!! που σου είχαν λείψει.
Ήσουν αητός και γερανός!
Γερνούσες κι ήσουν μια σταλιά!!!!
πικρή η ζωή, πικρό το βιός!
Μα μεγαλώσαν τα παιδιά!!
Πέταξες κείνο το τσεμπέρι
κι` είχες από καιρό γεράσει!
ποτέ δεν πήγες σ` άλλα μέρη
ούτε έζησες έρωτα γιορτάσι .
Σαν βλέπω στα γυαλιά μορφές
μορφές, τόσο που σου μοιάζουν.
Έχω ένα κέντημα χαρακιές!!!!!
και τα καρφιά φωνάζουν!!
Ποιος την είδε την αγάπη....
στα μικρά, τα τρυφερά χρόνια
έμεινε έλλειψης το δάκρυ!!
η νεανική μας η κολώνια.
Στα χεράκια σου, αχ, μάνα
δεν μας χαίδεψες ποτέ.
Κι` άκουγε μόνο η καμπάνα!!
από τα χείλη σου, εαυτέ.
Πόσο πονάει η ορφάνια
μήτε ένα βασιλικό στην αυλή!!
τ` άνθια σου..στην αφάνεια
είχες εσύ για προσευχή!!!
Μας τ` άφησες κληρονομιά.
Άκου καλή μου μάνα!
Μην έχεις έννοια πια καμιά.
Έμεινε χαρακιά η καμπάνα !!!
Σπουδάσαμε στις ρυτίδες σου
το λυγμό σου, το κρυμμένο!!
Οι βαριές οι αλυσίδες σου!!!!!!!
Δεν θα` ταν, μάνα πεπρωμένο.
Σου στέλνω ένα χάδι, ένα φιλί
στα μαύρα τα μαλλιά σου
μην νοιάζεσαι ήλιος, φιλεί
τα τέσσερα.....κουτσικά σου.
Μάθαμε ψυχή μου γράμματα!
Γράφουμε σωρό ιστορίες...
μάνα μου τα σπουδάγματα...
γράφουν....ιχνογραφίες .
Τις έχουμε γριούλα μου οδηγό!!
Χτυπάει Εσπερινό η καμπάνα!!!!
Τη Μεταξούλα.... Σε φιλώ! ( Η Μεταξία μου που ταξίδεψε και μ` άφησε το μολυβάκι )
Αγιόκλημα έχω στην αυλή
βασιλικό και μαντζουράνα.
26-3-2019
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
smaragdenia
26-03-2019 @ 09:29 | https://g.co/kgs/fP849q
ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΑ, ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΟΥ | | iokasth
26-03-2019 @ 09:59 | Γειά σου Αμαρυλλίς.
Περιέγραψες την Μάννα σου και ειδα την μορφή της.
Ήταν σκληρή απ τα βάσανα, μα μαλαμα η ψυχή της..
Πονεμένες εικόνες...
ΝεφΕλλη
| | malkon64
26-03-2019 @ 13:40 | Υπέροχο ..............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
26-03-2019 @ 20:13 | ::theos.:: ::hug.:: ::theos.:: | | zari.kardias
27-03-2019 @ 00:06 | Μάνα μου, ξερέ βασιλικέ!!!!
Που` ήσουν αχτίδα στο σκοτάδι...
Μοναδική περιγραφή!!! ::yes.:: ::up.:: | | Euler2
27-03-2019 @ 10:15 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
