| |
| | Φωτεινη Αγγουριδακη- Κουφογαζου - Σονετα γράφ |  | | | ΦΩΤΕΙΝΗ ΑΓΓΟΥΡΙΔΑΚΗ- ΚΟΥΦΟΓΑΖΟΥ - ΣΟΝΕΤΑ γράφει η Σοφία Στρέζου | | |
ΦΩΤΕΙΝΗ ΑΓΓΟΥΡΙΔΑΚΗ- ΚΟΥΦΟΓΑΖΟΥ - ΣΟΝΕΤΑ γράφει η Σοφία Στρέζου
Από τα βάθη του χρόνου, ξεπηδάει μια ποίηση ξεχωριστή με διάχυτες τις αισθήσεις, στις λυρικές αναπτύξεις του στιχουργικού είδους, που υπηρετεί η ποιήτρια.
Για την σύγχρονη ποιητική τέχνη της ελεύθερης γραφής, ίσως το σονέτο να αποτελεί ένα ξεχασμένο, αλλά όχι λησμονημένο είδος που λίγοι μπορούν ευδιάκριτα να ακολουθήσουν.
Οι ιδιαίτεροι κανόνες των δεκατεσσάρων στίχων, διατηρούν μια σταθερή τυπική δομή, αναδεικνύοντας απίθανες συζεύξεις λέξεων, ώστε να διατηρηθεί η παλλόμενη αρμονική δυναμική του ποιήματος.
Κρυμμένοι ήχοι και ρυθμοί, θα αναδυθούν και θα εναρμονιστούν με τη γλώσσα!
Γιατί στο δεκατετράστιχο, εμπεριέχεται η μουσικότητα ως αναπόσπαστο υλικό δόμησης, στον ποιητικό Άτλαντα.
Η Φωτεινή Αγγουριδάκη - Κουφογάζου παρόλης της δεσμευτικότητας και της στενότητας του είδους, κατορθώνει να διατηρήσει μια εσωτερική ελευθερία, στην ευπλαστικότητα των στίχων.
Αξιοποιεί τη θεματική νοηματολογία, έτσι ώστε να ενεργοποιείται συγκινησιακά ο μέσος επαρκής αναγνώστης, κατά την πρόσληψη των ποιημάτων.
Μπορεί δηλαδή, να αισθάνεται χωρίς απαραίτητα να μετρά συλλαβές, στα γλωσσικά στάδια της εκφραστικής απόδοσης. Ακριβώς επειδή, η δημιουργός είναι παρούσα σε κάθε λέξη, σε κάθε στροφή, αποδεσμεύοντας το ποιητικό απόθεμα της ψυχής της!
Αν και τα ποιήματα διατηρούν την απαιτούμενη αυστηρότητα ως προς την μορφή τους, εν τούτοις εμπεριέχουν τον απαραίτητο διαισθητικό και αισθαντικό προσανατολισμό, στο ιδεατό αφήγημα.
Η ποιητική πράξη συντελείται με γνώμονα την αναγνωστική - λογοτεχνική εποπτεία, στην οποία ως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, για καιρό μαθήτευε.
Για τούτο και τα ποιήματα επωάζονται στο συνειδητό, συναντώντας την αλήθεια της, στα περιγράμματα του σονέτου.
Ο λόγος έχει την διαύγεια της αληθινής ουσίας διαρκών και έκτακτων αισθημάτων.
Είναι βέβαιο, πως διακατέχεται από το βάρος μιας τέχνης που αντέχει στο χρόνο.
Νιώθει τη σύνδεση και την αδιάλειπτη αιμοδότιση της συστοιχίας, βγαλμένη από το προσωπικό σύμπαν των παθών και των συγκινήσεων.
Συγκινησιακές εικόνες, αισθήσεις και τόνοι φιλοσοφικού στοχασμού μεταγγίζονται στις ρωγμές της δημιουργικής έμπνευσης.
Συνθήκες και επιλογές επιστρατεύονται από το αποτέλεσμα της προσωπικής επίγνωσης, αναδεικνύοντας την εξορυγμένη ποιητική εξέλιξη της δημιουργού.
Η καταφυγή από το οραματικό όνειρο ως την ενσυναισθηματική πραγμάτωση, θα διανυθεί από την ποιήτρια, που ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της ποιητικής Τέχνης.
Άλλωστε, εκείνο που μετράει για την Φωτεινή Αγγουριδάκη - Κουφογάζου είναι το πέταγμα και η καμπύλη του τόξου του πετάγματος, στην αμετάφραστη αλήθεια του ποιήματος!
Ίσως γιατί, η ίδια θεωρεί πως η ψυχή του ποιητή δεν χρειάζεται ανάλυση.
Η έμπνευση αναδύεται από τα πιο σκοτεινά της βάθη με τις ανάσες αργές, σιωπηλές, ενδεδυμένες με την απαλότητα της αφής, στο άδειο χαρτί της λύτρωσης…
Πέταγμα...
Μην αναλύεις την ψυχή του ποιητή
πνίγεται μέσ' τις σκέψεις η σαφήνεια
είν' αμετάφραστη αλήθεια του η γύμνια
σε όλα εκτιθέμενη, καθ' όλα ιμερτή
Αδιάφορα διαβαίνει 'κείνος τη σιωπή
τον προσπερνά του κόσμου η ορμήνια
βραδιές φωτιές, είν ’τα δικά του μερομήνια
δεν ακολουθεί του όχλου έξω την πομπή
Δώσε αυτό, που κρύβεις μέσα σου βαθιά
κι άσε τους άλλους μια «συγγνώμη» να ζητάνε
πέρασμα κάνε , αυτό, που θέλει η καρδιά
στα μάτια κοίταζε Εσένα, τη φορά
κι αν φοβηθείς, δες τα πουλιά! ψηλά πετάνε
πάνω απ' τα μάτια μας ,ουράνια περιφορά
Ανάμεσα στις γραμμές, ορίζεται η αυθεντικότητα μιας ερωτικής γραφής, με το αγαπημένο πρόσωπο να είναι απών.
Στις λέξεις, επικρατεί το ίχνος της απουσίας και της έλλειψης από ένα ήρεμο πάθος, που άφησε το δαχτυλικό του αποτύπωμα, σε δυσπρόσιτα τοπία ματιών.
Στα περάσματα του χρόνου, ο έρωτας ανακαλείται ξανά και ξανά, γονιμοποιώντας ιδεατά γεννήματα.
Τι κι αν η απόσταση ολοένα μεγαλώνει;
Το χάρισμα της γραφής επουλώνει λυτρωτικά την άβυσσο, γεμίζοντας διάφανες απουσίες. Η θύμηση ανασκάφτει συναισθήματα με κομμένες συλλαβές, στις πλοηγήσεις πυρόλιθων ονείρων.
Κομμένες συλλαβές
Δυσπρόσιτα τοπία γίνανε τα μάτια σου
κομμένες συλλαβές, δίχως μια στάλα ουσία
μεταφρασμένη προσευχή, άψυχη ικεσία
αφού δε μπόλιασες νωρίς, τα δυό κομμάτια σου
Η σκέψη, φέρνει αναστάτωση στη θύμηση
ρολάρει απόβραδα στων μοναχών την πόρτα
ώρες παλλόμενες δονούν, τ’ αγαπημέν' ακόρντα
κι είναι μεγάλη της στιγμής, ετούτη η τίμηση
Ποια γενναιότητα μας κρύβει τώρα η ζωή
με τις σκιές να πολεμάμε και τους βρόγχους
αμετανόητοι κι ανέραστοι, στις εποχές
ο χρόνος, μας γυρνάει στη δική του τη γραμμή
με τις συχνότητες, που ξέρει και τους τρόπους
κι ας κουβαλάμε άδοξα, δικές του ενοχές
Στη ζωή μας υπάρχει ένα παρελθόν, ένα παρόν κι ένα μέλλον, που μοιραστήκαμε, που μοιραζόμαστε και που θα μοιραστούμε με φίλους.
Είναι αυτοί, που επιλέξαμε και μας επέλεξαν και παρά την φθορά του χρόνου είμαστε δίπλα, στα εύκολα και στα δύσκολα.
Ένας καθρέφτης που μέσα του βλέπει ο ένας την ψυχή του άλλου, στις παράλληλες ζωές. Κι είναι ζωές που διαρκώς τροφοδοτούνται με υλικά αγάπης, αφοσίωσης αλλά και μοναξιάς.
Στο τέλος, φτάνουμε να υπάρχουν τόσα πολλά που μας ενώνουν σε τούτες τις σχέσεις. Να μοιάζουμε, να σεβόμαστε, να κατανοούμε και κάποιες φορές να ταυτιζόμαστε, στις ροές του χωροχρόνου.
Ακόμα κι η μοναξιά μεταξύ των φίλων είναι τόσο ίδια, όσο ίδια είναι κι ελευθερία της σιωπής, γι’ αυτό κρατούν και κρατάμε μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά εκείνων, που μας αγάπησαν και αγαπήσαμε!
Περί φιλίας
Η μοναξιά των φίλων, μοιάζει με τη δική σου
σμίγει για λίγο μοίρασμα, αλάθητο, αγνό
σ' εφηβικές διαδρομές, σε μιας πνοής αχό
τυχαίο πάλαι αλλοτινό, πέρασμα στη ζωή σου
Γίνεσαι ο χιονάνθρωπος, ακούς με την ψυχή σου
όλους αυτούς τους καρδιακούς, με άδολη ματιά
υπάρχουν, για ν' απλώνεται η σκέψη σου πλατιά
συμπαντική η ιαχή της θάλασσας, Θυμήσου!
Φύλλα σκορπάει ο βοριάς χάνονται στη βουή
απλόχερα χαρίζονται, αντάμα προχωρούν
βρίσκουν κοινές συναναστροφές, μεσ' της ζωής το φως
σαν ο καημός μερίζεται και γίνεται χοή
βασιλικά στις γειτονιές, τις μυρουδιές σκορπούν
σε ’κείνους, οπού αγκάλιασαν τον πόνο του Παντός...
Κάποτε, αρχαίες ψυχές θα συναντηθούν και θα μοιραστούν έστω για λίγο, την ξεχωριστή αύρα της σύνδεσής τους.
Αναπάντεχα, σαν βροχής ψιθύρισμα, σταγόνα τη σταγόνα θα ανατέλλουν στη νύχτα φως, σε γιορτινά καλέσματα. Μόνο που οι γιορτές της καρδιάς κρατούν τόσο λίγο…
Τι κι αν σπινθηρίσματα εξορύσσονται;
Πικρή η γεύση της χαράς κι ακόμα πιο πικρή η γεύση της νοσταλγίας, για εκείνη την φωτεινή παρένθεση, στη σβησμένη αχτίδα του γυρισμού. Λες κι ήταν όνειρο που κρατήθηκε ζωντανό στο άυλο του χρόνου.
Καμιά μνήμη χαμένη, καμιά λησμονιά για εκείνα που συνέβησαν, χάθηκαν αλλά δεν έσβησαν. Θα ζουν και πέρα από τον θάνατο, στη βαθιά κατάφαση των λέξεων σαν θα ταξιδεύουν, στις πλόες της θύμησης.
Σαν αρχαίες ψυχές
Έρχεσαι πάντοτε, σαν της βροχής ψιθύρισμα
και αναστέλλεις στη νυχτιά, της θλίψης τη γιορτή
δεν προλαβαίνει η καρδιά, για λίγο να γευτεί
πικρής χαράς θαρρείς, τ' αστείρευτο σπινθήρισμα
Όνειρο γίνανε οι μέρες που νοστάλγησες
κι εσύ ’σουν πάντα μακρινός ταξειδευτής
μέσα στο χρόνο της ζωής, μικρός πραματευτής
δίχως νησί, τα δεδομένα σου κατάργησες
Είναι κάτι στιγμές, που γυρνούν μεσ' στο χρόνο
σαν αρχαίες ψυχές, που ζητούν λησμονιά
μόνοι ερχόμαστε πάντα και φεύγουμε μόνοι
σαν τις νότες εκείνες, που βγάζουνε τόνο
στον απόλυτο ήχο και στον κρύο χιονιά
μουσική στην καρδιά, με ρυθμούς ξαλαφρώνει
Η Φωτεινή Αγγουριδάκη - Κουφογάζου είναι η ποιήτρια που ακολουθεί μια εσωτερική πορεία, έχοντας επίγνωση τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία της διαδρομής, μέχρι να φτάσει να επικυρώσει τη λογοτεχνική πράξη της γραφής της.
Ευαίσθητη, αλλά και λυρική ψυχανεμίζεται αυτό που μέσα της επωάζεται, καλλιγραφώντας ειδυλλιακές εικόνες σε στίχους.
Ανακαλεί το καλοκαίρι με τις απέραντες ακρογιαλιές και τα ώριμα στάχια, διαφυλάσσοντας την επαφή με τα στοιχεία της φύσης.
Επιθυμίες, συναισθήματα και διαθέσεις εξιστορούνται με εκφραστική λιτότητα από την επικράτεια της μνήμης, καθώς αντανακλώνται στις ομορφιές του φυσικού τοπίου.
Η εικονοπλαστική δύναμη θα διεγείρει συναισθηματικά τον μυθικό χωροχρόνο.
Οι κόρες και οι γιοι του ουρανού, μαζί και οι ματιές της Δήμητρας που θάλλουν στις αυγές του πελάγους, αναδύουν τη μοναχική σκέψη της δημιουργού, στα περιγράμματα της ποίησης του σονέτου.
Να σκέφτεσαι μονάχος φωναχτά...»
Πως φάνταζε στα μάτια μας μακρύ το καλοκαίρι
σαν ξεδιπλώνονταν σ' απέραντες ακρογιαλιές
κατάξανθοι οι μήνες του, του ήλιου κοντυλιές
ώριμα στάχυα στον καιρό, μας παίρναν απ' το χέρι
Κυκλωτικά η θάλασσα μ' ένα δροσάτο αγέρι
κόρες και γιοί του ουρανού, της Δήμητρας ματιές
τα δειχνοήλια θάλλονταν σε πέλαγου αυγές
της μοίρας τους το δολερό, πύρινο ’ταν μαχαίρι
Παγάνες στήν' η λησμονιά, παραφυλά τα βράδια
μ' ονείρατα και στεναγμούς, γλυκόπικρους καημούς
εκείνωνε, ανέκαθεν, πάλλοντ' από σφυγμούς
Τα παφταστέρια ορατά, αφήνονται σε χάδια
σε ξάγρυπνους από καιρό, άφοβους στα σκι-άδια
σπονδές προσφέροντας, κρυφά, απάνω σε βωμούς
Θραύσματα μνήμης αναδύονται από το παρελθόν και από την υγρή κοίτη της ανάμνησης.
Λουσμένη με το άχραντο φως της απώλειας, οι λέξεις υπαινίσσονται την απουσία που η καρδιά ως παρουσία θυμάται. Σαν το αόρατο να ενσαρκώνεται σε ορατό, διασκελίζοντας το χρόνο. Τότε που οι μικροχαρές άνθιζαν την δική τους Άνοιξη,
υπερασπίζοντας με αγάπη το μέλλον.
Τώρα, στη ρυμοτομία της σιωπής, η ποιήτρια αναπολεί στιγμές, αποκωδικοποιώντας τον επουλωτικό ερωτικό πόνο με στίχους, στα μονοπάτια της νοσταλγίας.
Απορροφά την μοναχικότητά της, χαρτογραφώντας την απόσταση από τους ορίζοντες της λύπης.
Ερωτικόν
Βαδίζαμε τα βράδια κόντρα στη βροχή
της άγιας προσευχής μας ο κανόνας
στιγμές μικροχαρές, άνθιζαν κι ο λειμώνας
μίας δικής μας Άνοιξης, ήταν η εκδοχή
Κι αν τώρα μόνη η ψυχή μου ,σε θυμάται
αναλαμπή! στην καταιγίδα των καιρών
λόγια δε βρίσκει η σιωπή, σ’ ένα παρόν
στα μάτια την κοιτώ, να δω, πως διαθλάται
Φυλλόχρωμα ταξείδια στο μυαλό μου
αποτυπώματα αφήνουν Φθινοπωρινά
μια τεχνική, μέσ' του van Gong τα δειλινά
σε μονοπάτια και γωνιές του παραδρόμου
με δυο τραγούδια μας νυχτερινά
δραπέτες, που ξεφύγανε του νόμου
Και μπορεί η Φωτεινή Αγγουριδάκη - Κουφογάζου να συνδιαλέγεται και να συμφιλιώνεται με το παρελθόν, εξακολουθεί όμως να παραμένει ενεργή στο παρόν και να οικοδομεί το ποιητικό μέλλον της, διαδρομώντας σε υπαρξιακά και εικονοκλαστικά αμαλγάματα.
Θα συνεχίζει να πειραματίζεται με ύφος και φόρμες στη στιχουργική έκφραση, επιμηκύνοντας τον χρόνο στη διακριτή αγάπη της για την ποίηση!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Κομμάτια μνήμης βγαλμένα θαρρείς από ιστορίες έρωτα-φαντασίας-ζωής. | | | |
|
sofia strezou
29-03-2019 @ 09:07 | http://anagnoseispoiiton.blogspot.com/2019/03/blog-post.html | | smaragdenia
29-03-2019 @ 14:52 | ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ Η ΦΩΤΕΙΝΗ, ::hug.:: ::hug.:: | | Μάϊκ Χίτζ
29-03-2019 @ 18:12 | Θερμά συγχαρητήρια !!!
Άξια και με σταθερή (υψηλή) ποιητική αξία η Φωτεινή !!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | iokasth
29-03-2019 @ 20:36 | Ηταν μια ωραία καθόλα επιτυχημένη βραδιά ποίησης.
Συγχαρητήρια Φωτεινη και ευχαριστούμε/.!
ΝεφΕλλη
| | Ιχνηλάτης
29-03-2019 @ 20:39 | ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | eclipsi00
29-03-2019 @ 22:38 | ::hug.:: ::theos.:: ::love.:: Ευχαριστούμε Ολόψυχα!!!!
ΛΑΜΠΕΡΈΣ ΕΣΠΕΡΕΣ!!!!!!
ΓΕΙΆ ΜΑΣ!!!
*ΛΑΜΨΗ *
*************************,, ************,,,, *************** | | Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
29-03-2019 @ 23:08 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | **Ηώς**
30-03-2019 @ 08:29 | ::love.:: Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΟΛΥ για όλα Σοφία μου!!!!!!!!!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
