| |
Ω θείο βρέφος της Άνοιξης,
τέκνον οδύνης της Ορείας Μητέρας,
κρίνε των βράχων,
πρίγκιπα στερνέ των Τιτάνων,
του Ουρανού και του Κρόνου,
θρέμμα ποιμένων θνητών,
ορεσίβιοι ασπιδοφόροι Κουρήτες
νύχτα σε απέκρυψαν
απ’ τον παιδοκτόνο πατέρα σου
με του χαλκού τους ενόπλιους κρότους.
Του Μελισσέα οι Ιέρειες Κόρες,
θεραπαινίδες παρθένες των θείων δρυμών,
της Ίδης το μέλι στα χείλη σου απόσταξαν.
Δαίμονες ευμενείς και Ιδαίοι Δάκτυλοι
αμβροσία και νέκταρ
στων αιθέρων τα άνθη ετρύγησαν.
Κι η Αμάλθεια Νύμφη των ορείων λειμώνων
τις αιμόχροιες φλέγες σου με γάλα εμέστωσε,
χεροδύναμος νά ’μπεις
στων Τιτάνων τον πολύχρονο πόλεμο.
Θεέ Ταυρομέτωπε,
τους κεραυνούς σου συνάζοντας μες στην αιγίδα,
στην εσχατιά της Αβύσσου αιώνες παλεύοντας,
τα κάστρα του Άδη και των Γιγάντων τα Τάρταρα
στα χέρια σου έπεσαν,
το κούρσος αρπάζοντας - το φως και το δίκιο -
στον κόσμο απλόχερα των θνητών να μοιράσεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
